- Πρώτα από την επιβίωση: πρέπει να εργαστώ για να επιβιώσω.
- Μετά από την δημιουργία: η εργασία μου δίνει μια χαρά πως κάτι-κάνω.
- Μετά από την επιβεβαίωση: η εργασία μου δείχνει ότι είμαι χρήσιμος για τους άλλους.
Έστω όμως ότι η εργασία προκύπτει απ' τα παραπάνω και τα-λέω σωστά. Έστω-πάλι ότι πρέπει να παράγουμε "κάτι", δηλαδή "κάτι-να-κάνουμε" να βγούμε απ' την "Κρίση", ομολογώ ότι: δεν-έχω-κέφι να το κάνω!
Γιατί γμτ?
Γιατί δεν με εμπνέουν να κάνω τίποτα!
Μα μόνος μου είμαι (?) δεν νομίζω. Αν παρατηρήσει κανείς τις υπηρεσίες του Δημοσίου, παντού υπάρχει μια υποτονικότητα, μια αβεβαιότητα, μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που λέει πως: είμαστε εδώ για να "την κάνουμε" (να μεταταχθούμε, να απολυθούμε, να πεινάσουμε).
Παλαιότερα-δεν? Όχι-τόσο.
Μόνο στο Δημόσιο? Όχι-μόνο.
Η ψυχολογία της "αγοράς" όχι της "μεγάλης" μα της δικιάς-μας, της "μικρής", έχει καταρρακωθεί.
Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και φυσικά ούτε το "Δημόσιο" (τον ανύπαρκτο "αναπτυξιακό νόμο") να κάνει αυτό το "Κάτι".
Πέντε-δέκα μεγαλόσχημοι που θα 'χουν τα "κονέ" για τα fast truck μπορεί και να γουστάρουνε, μα θα 'ναι αυτοί η λύση?
Γι αυτό νομίζω πως: ο σπουδαίος ρόλος της "ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ" είναι "η έμπνευση", να δώσει όραμα και μέλλον στον πολίτη, να εργαστεί και να γουστάρει ! Να βγάλει με χαρά το μεροκάματό του, να γυρίσει με χαρά στο σπίτι του.
Αν την περίοδο της συλλογικής κατάθλιψης και αυτής της παρατεταμένης (ασυνείδητης ίσως) "απεργίας" της Ελληνικής κοινωνίας δεν την αντικαταστήσει ένα συλλογικό αντικαταθλιπτικό "ανάπτυξης" μιας-"κάποιας" "χαρούμενης" εργασίας, νομίζω ότι η κοινωνική εξέλιξη θα εξηγηθεί μελλοντικά με ψυχολογικούς όρους και με την δυστυχή κατάληξη των αυτοκτονικών επιλογών της ύπαρξής-της (βλ. πρόσφατη σχετική ανάρτηση: επίκαιρος Κ. Καρυωτάκης).
Υ.Γ. 1
Βλ. παλαιότερες σχετικές αναρτήσεις: για την απεργία και την αρρώστια, για την απεργία και πάλι
Υ.Γ. 2
Η εικόνα από το http://taxalia.blogspot.com
