ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ του Δρ Μελέτη Η. Μελετόπουλου από τον Δούρειο Ίππο.

"...ποιά είναι τα στοιχεία σοβιετικού χαρακτήρα του κράτους της Μεταπολίτευσης;

1. Ο πρωτοφανής αριθμός δημοσίων υπαλλήλων του στενού και του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Η πρόσφατη απογραφή κατέγραψε 768.000 υπαλλήλους της γενικής διακυβέρνησης και άγνωστον ακόμα αριθμό υπαλλήλων των ΔΕΚΟ (προφανώς η μη καταγραφή τους έχει σημασία). Συνολικά ο αριθμός, σύμφωνα με τις πιο έγκυρες εκτιμήσεις, πρέπει να υπερβαίνει το 1.000.000. Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στο ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού της χώρας (περίπου 5.ΟΟΟ.ΟΟΟ), αναλογία τεράστια σε σχέση με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές οικονομίες.
...
2. Η ύπαρξη σοβιετικού τύπου νομενκλατούρας, δηλαδή στρατιάς προνομιούχων κομματικών στελεχών(στις ΔΕΚΟ,αλλά και άλλων διεσπαρμένων σε όλον τον δημόσιο τομέα), με μισθούς διπλάσιους ή τριπλάσιους από αυτούς των υπολοίπων δημοσίων υπαλλήλων και πολλαπλάσιων αυτών του ιδιωτικού τομέα.
...
3. Ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός,που δεν αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα την πλειοψηφία των εργαζομένων,και διευθύνεται από κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη,τα οποία ελέγχονται πλήρως από τους κομματικούς μηχανισμούς και μετά από πολυετή πορεία κομματικής αφοσίωσης αμείβονται με βουλευτικά και υπουργικά αξιώματα.
...
4. Η ολιγαρχική δομή διακυβέρνησης και η ύπαρξη στην πραγματικότητα ενός ενιαίου κομματικού οργανισμού, με αυτοαναφορικότητα, ελεγχόμενη κλειστή αναπαραγωγή με νεποτιστικά και ευνοιοκρατικά κριτήρια, υψηλό βαθμό διαφθοράς και ταυτόχρονα διοικητική αναποτελεσματικότητα.
...
5. Η απουσία διαχωρισμού των εξουσιών, κεντρικό χαρακτηριστικό του σοβιετικού συστήματος και βασική διαφορά του από τα δυτικά κράτη.
...
6. Τα πανεπιστήμια της Μεταπολίτευσης δεν είναι ανεξάρτητοι οργανισμοί, όπως στην Ευρώπη, αλλά προέκταση του πολιτικού συστήματος.
...
7. Η ποινικοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικότητας αποτελεί κοινό σημείο του σοβιετικού με το ελληνικό μεταπολιτευτικό μοντέλο. Με την λεπτή διαφορά ότι στην Ελλάδα η επιχειρηματικότητα δεν αποτελεί απλώς αντικείμενο ιδεολογικής απέχθειας (ενάντια στα αφεντικά, τον ιμπεριαλισμό και τα εγχώρια όργανά του, τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό κλπ.). Αλλά συνοδεύεται και από χλεύη έναντι των κορόϊδων που εργάζονται σκληρά και προκόβουν στον ανταγωνιστικό κόσμο της ελεύθερης αγοράς, ενώ θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν και να σιτίζονται σε κάποιο κρατικό πρυτανείο καλλιεργώντας τις κατάλληλες διασυνδέσεις (και βεβαίως με τις απαιτούμενες αντιπαροχές και δεσμεύσεις υποτέλειας)..." (βλ. ολόκληρο το σχετικό άρθρο)