Η κρίση ως ευκαιρία (και όποιος την αρπάξει)

Παλαιότερα είχα γράψει (και εν μέρει είχα "ευχηθεί") να γίνει ένα "format" σ' αυτό το κράτος που 'νιωθα ότι δεν "τσούλαγε" (βλ. παλαιότερη σχετική ανάρτηση για την πολιτεία ένα πείραμα).

Το αίτημά μου ήταν να αναδιαρθρωθούν (επί της ουσίας): οι "μηχανισμοί", η διοίκηση, η λειτουργία και (κυρίως) η νοοτροπία.

Το ευχάριστο όμως είναι πως τώρα, όπως και να'χει, αυτά θ' αλλάξουν.

Προς τι (?) προς τα "καλύτερα"?

Αν κρίνουμε απ' τις προτάσεις που ακούγονται και απ' τα πρόσωπα που εκλέχθηκαν (στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές) προφανώς και ΟΧΙ!

Αλλά γιατί το "σύστημα" συντηρείται? Πως και-δεν τους έχει-όλους δαγκώσει ο κόσμος?

Μου φαίνεται πως η αιτία είναι ότι: δεν υπάρχει εναλλακτική (πειστική) ΠΡΟΤΑΣΗ.

Άρα: αυτός-που-θα-προλάβει, θα πάει τον κόσμο κατά 'κει-που-θέλει.

Οι αγορά το 'πιασε και "πρότεινε".

Οι "εκπρόσωποι" (sic) των (για πόσο ακόμα) εργαζομένων περί άλλα τυρβάζουν και όπως είναι προφανές έχουν επενδύσει για τους εαυτούς τους ένα καλύτερο (γι αλλού) μέλλον.

Τώρα λοιπόν που αγριεύει το παιχνίδι, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει κανείς το "οτιδήποτε", μα το βέβαιο είναι πως: αν δεν προτείνεται τίποτα, ΤΟ ΧΑΣΑΜΕ!


Υ.Γ.
Βλ. σχετικές αναρτήσεις του ιστολογίου σχετικά με την πολιτεία, την εκπαίδευση και το Δίχτι.