Και άλλα επίκαιρα μα παλαιότερα σχόλια του Γ. Σουρή

Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;


Υ.Γ.
Διαβάστε περισσότερα ποιήματα του Γ. Σουρή

Αναμνήσεις

Με την εμβληματική φράση "η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει", ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου απάντησε από τη Θεσσαλονίκη στα επίμονα σενάρια των τελευταίων ημερών ότι η Ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα από το χείλος της χρεοκοπίας (βλ. σχετικό άρθρο σήμερα από ΤΑ ΝΕΑ).

Γιατί αυτό μου θυμίζει, τα-πριν-των-εκλογών-τα-λόγια: "λεφτά-υπάρχουν"?

Τι προσδοκούμε άραγε?

Ας πούμε (ως υπόθεση εργασίας) ότι δεν μας αρέσει η νέα κυβέρνηση.

Το εξαιρετικά χαριτωμένο είναι ότι η πολιτική επιλογή δεν δίνει την δυνατότητα άλλης διεξόδου απ' αυτούς.

Και βλέπω ένα λαό αυτό που αντί να διαδηλώνει, να διεκδικεί και να ασκεί το δημοκρατικό του δικαίωμα, να μουρμουράει-ελπίζοντας το παρακάτω (εξαιρετικά-πολιτικά-επίκαιρο) τραγουδάκι:

Δεν το λέω εγώ...

... μα αυτό που διαβάζω σήμερα στο ΒΗΜΑ, αν δεν είναι (έμμεση) εξαιρετικά ανατριχιαστική ομολογία αποτυχίας των πρόσφατων μέτρων της κυβέρνησης, τι ακριβώς είναι?

Μιας και η σύγκρουση είναι: πολιτική Vs "φαντασιακή λογιστική" προτιμώ το πρώτο γιατί η ιστορία θα χρεώσει πολιτικές-πολιτικούς και όχι λογιστάδες.

Μα που?...

Επιλέξτε: προβολή-οθόνη πλήρους προβολής και δείτε το παρακάτω video

Ο θάνατος του εμποράκου

Πήγα χθες σ' ένα εμπορικό κέντρο που έσφυζε από ζωή πέρυσι-σήμερα μόνο τα ντουβάρια.

Και θυμήθηκα τον τίτλο του έργου του Άρθουρ Μίλλερ "Ο θάνατος του εμποράκου".

Προφανώς και δεν χρειάστηκε να έρθει η εφορία εκεί για να τους τιμωρήσει που δεν κόβανε (αν δεν κόβανε αποδείξεις) και να τους κλείσει. Έτσι που όλοι δούλευαν οριακά και στο περίπου, μια φάπα, ο τρόμος και η ανασφάλεια της αγοράς, τους έστειλε όλους σπίτια τους.

Και αναρωτιέμαι το-τι ακριβώς και από ποιόν θα πάρουνε τους φόρους που ελπίζουνε. Απ' αυτούς που σήμερα κάθονται στο σπίτι τους?

Για να μπαίνουμε στο κλίμα

Σε συνέχεια του χειρότερου σεναρίου της προηγούμενης ανάρτησης, ο πρωθυπουργός λέει ότι: «Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση».

Για να μπαίνουμε στο κλίμα.

Οι εφιάλτες μου

Ο πρώτος είναι ότι:

Θα τυπώσουμε λεφτά (ας πούμε δραχμές) και οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και γενικότερα όλοι όσοι έχουν συναλλαγές με το δημόσιο θα πληρώνονται σε (ας πούμε) δραχμές οι οποίες θα έχουν την μορφή ομολόγου (που τελικά αυτό είναι το χρήμα βλ. σχετικά πρόσφατη ανάρτηση). Κατ' αυτή την έννοια θα μας πουν πως όλοι αναγκαστικά θα δανείζουμε το κράτος και αυτές (οι δραχμές) σύμφωνα μ' αυτό, θα έχουν αξία 1 ευρώ, μα κανείς στην αγορά δεν θα τις παίρνει.

Ο δεύτερος είναι ότι:

Θα διώξουν όλον τον κόσμο απ' το δημόσιο και (παραλύοντας το κράτος για απροσδιόριστο χρόνο) φτου-ξανά κι απ' την αρχή, θα πουν πως θα το "επανιδρύσουν". Και επειδή αυτό δεν-μπορεί-να-γίνει, θα ζήσουμε την διάλυση του-όποιου κοινωνικού κράτους και την μετατροπή της-όποιας κοινωνικής δομής σε ζούγκλα.

Ο τρίτος (και χειρότερος) είναι ότι:

Για να "καθαρίσει" ένα σύστημα, για να δουλέψει π.χ. ένας υπολογιστής που δεν-δουλεύει-σωστά, πρέπει να κάνει format στο σκληρό του. Δυστυχώς αυτό στην αγορά και την κοινωνία φαίνεται να γίνεται μόνο με πόλεμο. Επειδή τα τούρκικα πλοία βαράνε βόλτες έξω απ' το Σούνιο (κάτι που αν το ακούγαμε παλαιότερα θα ανατριχιάζαμε μα τώρα δεν μας καίγεται καρφί), δεν μου φαίνεται καθόλου απίθανο αυτό το ενδεχόμενο και το μόνο που εύχομαι είναι να μην φτάσουμε ως εκεί.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικά και το σημερινό άρθρο από ΤΑ ΝΕΑ "Πρωτοφανής πρόκληση των Τούρκων στο Φαρμακονήσι".

Η Ευρώπη φεύγει, το ΔΝΤ έρχεται μα η Ελλάδα που?

Σύμφωνα με σχετικό άρθρο από τα ΝΕΑ της 17.3.10 "η Ευρώπη φεύγει το ΔΝΤ έρχεται".

Και σύμφωνα με ψιθύρους που ακούω, αυτό θα πει ότι: όλοι οι συμβασιούχοι απολύονται (και 'σείς οι αορίστου χρόνου).

Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Προσωπικά θα χαιρόμουν αν κάποιος με αξιολογούσε αξιοκρατικά και αν πρόσφερα να έμενα, αν πάλι όχι, να 'φευγα. Αλλά αυτό που σε λίγο καιρό θα συζητάμε είναι το τέλος της-όποιας εργασίας στο δημόσιο φορέα.

Η ευρύτερη αντίληψή μας λέει πως "ότι θέλει ας γίνει, μα μακρυά απ' τον κ.... μας".

Τώρα λοιπόν που θα πιάσει ολονών τον κ... (αφού μια παν-στρατιά ανέργων θα κατακλύσει την αγορά και εκτός της πείνας, κανείς δεν θ' αγοράζει) αναρωτιέμαι αν ο Έλληνας θα διεκδικήσει την Ελλάδα, ή αν ο Έλληνας θα πάει μετανάστης (βλ. σχετικά προηγούμενη ανάρτηση).

Πολιτική ή διαχείριση?

Συμπάσχω και συμπαρίσταμαι.

Mα αν ο στόχος είναι να η αναγωγή της πολιτικής εξουσίας σε διαχειριστική (βλ. σχετικό άρθρο του Γ. Πρετεντέρη στα ΝΕΑ της 16.3.10), ώρα είναι να μεταναστεύσουμε.

Και επειδή αυτό συμβαίνει, αναρωτιέμαι τι θα ψήφιζε τώρα ο κόσμος αν είχε την επιλογή της διάκρισης: πολιτική ή διαχείριση.

Οι Ισλανδοί το κάνανε. Έχει κανείς τα κότσια να το κάνει και δω και να σταματήσει να παίζει με τα κουμπάκια των "αξιόπιστων" "δημοσκοπήσεων"?

Γι άλλους Τόπους

Μια άλλη εκπαίδευση, πιότερο εσωτερική, διδάσκει τα "μέτρα" της δημιουργίας, της "κατανάλωσης", μα και της ελπίδας.

Και περνώντας Καλό Χρόνο σ' άλλο-ευλογημένο τόπο, γυρίζω πίσω απορώντας για τα συμβάντα του νεκρού-μου χρόνου.

Μα δεν είν' αυτά λόγια για το Δίχτι.

Για την Ισλανδία

Οι Ισλανδοί λεν πως "δεν πληρώνω".

Δεν πιστεύω πως έχουμε την διακριτική ευχέρεια να το πούμε αυτό.

Πρώτα και κύρια, αν πούμε πως θα γίνουμε "ένα νησί στον κόσμο", πρέπει να μάθουμε να παράγουμε για να αυτο-συντηρούμαστε.

Pipi-kaka (βλ. προηγούμενη σχετική ανάρτηση).

Η εκδίκηση της γυφτιάς?

Άκουγα σχόλια μισθωτών του ιδιωτικού τομέα που λεγαν: "καλά κάνουν στους δημοσίους υπαλλήλους και τους τα κόβουν".

Φάτε την τώρα: Κατάργηση του 14ου μισθού και στους ιδιώτες

Μα αντί για "fake" "ταξικές" αντιλήψεις, μήπως είναι προτιμότερο να αξιολογήσουν οι εργαζόμενοι συλλογικά αυτήν τη κατάσταση?

Για την οικονομία, άλλη μια φορά

- Πουλάω baba :-)
- και 'γω αγοράζω :-)
- με τι λεφτά :-/
- πουλάω baba :-(

- Pipi-kaka :-(
- δεν έχει ρέστα :-/
- μα τι πουλάς? :-|
- πουλάω baba :-)

Η αναζήτηση του σουρεαλιστικού λόγου και της dada-ιστικής σύνθεσης, ακούγεται να "πάει-κουτί" με κάθε οικονομοτεχνική ανάλυση.

Αυτό γιατί, όπως πολύ όμορφα το περιγράφει το παρακάτω (εξαιρετικά διαφωτιστικό) vide-άκι, η οικονομία είναι μια κατάσταση "κοινωνικής σύμβασης" που καθορίζεται απ' τους "μεγάλους" για να βγάζουν κι άλλα γκα-φρα.

Money as Debt (Greek Subtitles) from Pat on Vimeo.

Με την αναγωγή αυτών των σκέψεων στην "κρίσιμη Ελλάδα", αν ο συμβασιούχος-αφέντης, δεν έχει την διαπραγματευτική δυνατότητα, να αγοράσει τα ψέματα που όλοι-πουλάν, καταρρέει το σύστημά του.

Αλλ' αν τα ψέματα είναι τα όνειρα του αύριο, εύχεται κανείς να μην ξυπνήσει.

Και εύχεται μην-πει το: "κάθε πέρυσι και καλύτερα".


Υ.Γ.
Βλ. πρόσφατη σχετική ανάρτηση: συμπάσχω και συμπαρίσταμαι αλλά...

Περιμένοντας το ξημέρωμα

Εύλογη απορία στα χείλη όλου του κόσμου είναι η εξής: πόσο μ... είναι?

Το πρόβλημα είναι πως αυτό το ερώτημα δεν ξέρουμε που να το απευθύνουμε και ποιόν να αφορά.

Έτσι, αντιδρούμε στα μέτρα της παρούσας κυβέρνησης, δικαιολογώντας την όμως γι αυτά και υπο-μένοντας, ενώ φαίνεται η μπίλια να έχει κάτσει στην χρέωση κάθε κακώς κειμένου στους προηγούμενους.

Αυτό που όλοι αναφέρουν με κάθε τρόπο είναι πως χρεοκοπήσαμε και αν -όχι τελείως- σχεδόν.

Με τον τρόπο αυτό, γίνεται συνείδηση ότι τα μέτρα που παίρνουμε δεν είναι προσωρινά μα μόνιμα και η δική-μας η γενιά συνειδητοποιεί ότι:

• δεν θα έχει εργασιακά δικαιώματα
• δεν θα πάρει σύνταξη ποτέ
• και -ότι και να κάνει- δεν θα δει άσπρη μέρα

Πιστεύω ότι τα επιχειρήματα και ο τρόπος που παρουσιάζονται αυτά στην τηλεοπτική δημοκρατία μας, μας εκπαίδευσαν επαρκώς για να πειθαρχήσουμε στις-όποιες επιλογές.

Δεν είναι όμως η διαστροφή της σύγχυσης, αλλά η αναζήτηση της ελπίδας.

Και είναι τραγικό να ζει μια γενιά, χωρίς να ελπίζει.

Υ.Γ.

Βλ. σχετικά εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Νίκου Ράπτη: Ο τελευταίος μονόδρομος/έξω απ' την ευρωζώνη απ' όπου το παρακάτω απόσπασμα:

"Πόσο βιώσιμο είναι να ζητάς από ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα να πατάξει τους φοροκλέφτες και τους λαθρέμπορους, να κάμψει τα συνδικαλιστικά προνόμια, να ανατρέψει τη προσοδοθηρία στο δημόσιο, να σπάσει τα επαγγελματικά καρτέλ; Ας μην ξεχνάμε πως μαφιοκρατία και νομενκλατούρα κρατούν και το «μαχαίρι» (πολιτικό χρήμα, «ενημέρωση») και το «πεπόνι» (τους κομματικούς στρατούς). Ζητάμε δηλαδή από ένα πολιτικό σύστημα υπερσυντηρητικό, που γνωρίζει άρτια πώς να αποφεύγει το πολιτικό κόστος, να προσεταιρίζεται τους ισχυρούς και να διαχειρίζεται «επικοινωνιακά» τα προβλήματα, να μεταβληθεί έξαφνα σε πολιτικό τυχοδιώκτη που θα σπεύσει να επωμιστεί όσο πολιτικό κόστος υπάρχει εκεί έξω και ως άλλος Σπάρτακος, θα εκφράσει τους δουλοπάροικους της μεταπολίτευσης (γυναίκες και νέους), ενώ ταυτόχρονα θα έχει υψηλές επιδόσεις στη μείωση των δαπανών, την αύξηση των εσόδων, την άνοδο της ανταγωνιστικότητας, την προστασία των εργαζομένων, τη λειτουργία του ανταγωνισμού κ.ο.κ. Σα να εμφανίζεσαι έξαφνα σε επίλεκτους αθλητές του σούμο της Ιαπωνίας και να τους αναγγέλλεις πως μέσα σε δεκαπέντε μέρες θα «ανεβάσουν» τη «λίμνη των κύκνων» στο Μπολσόι: δεν υπάρχει περίπτωση!"

Για τις περικοπές στους μισθούς

Μας 'κόψαν τους μισθούς και κάναμε την πάπια.

Μα δεν "τ' αρπάξαμε" εμείς... αλλά συν-πάσχοντας, υπο-μείναμε.

Θα τους κόψουν-λέει κι άλλο.

Μήπως όμως μ' αυτό μας λένε: έτσι κι αλλιώς δεν παράγετε τίποτα, είστε άχρηστοι και τεμπέληδες και θα σας κόψω τους μισθούς για να μην σας πληρώνω τσάμπα?

Αλλά αν η Ελλάδα "έχει πρόβλημα" ευχαρίστως να δουλέψω και να την φτιάξω, με χαρά θα κάτσω παραπάνω στην δουλειά να βοηθήσω. Και να παράγω το-όποιο έργο, μα βρες-μου-τι-να-κάνω.

Όταν όμως με χρίζουν τεμπέλη και το έργο που παρήγαγα το υποτιμούν, πως θα 'χω κίνητρο να κάνω-κάτι-και-γώ?

Και πως θα πάρει μπρος η "αγορά" όταν κόβουν το "σύμβολο της κατανάλωσης" (τα τσάμπα λεφτά) των δώρων και των διακοπών?

Μπορεί να είναι αναγκαία τα οικονομικά μέτρα (όπως μας λένε) αλλά αν τ' αφεντικό λέει στον υπάλληλο "σου κόβω τα λεφτά", ο υπάλληλος θα πει πως "δεν δουλεύω".

Κι έτσι δεν βλέπω προκοπή.

Για το πανεπιστήμιο σήμερα

Εξαιρετικό άρθρο του Καθ. Θ. Τάσιου στο Βήμα της 28.2.10.