Και-καλά, αυτό το 'χα ανεβάσει το 2008, τώρα μου 'ρθε?
Ίσως και να 'ρθε επειδή είναι τελείως διαφορετικό να νιώθεις τα πράγματα (όταν αυτά προετοιμάζονται να συμβούν) και άλλο να ζεις τα αδιέξοδά τους.
Με αφορμή την ανάρτηση του Αναρμόδιου "Ο τσομπάνης, ολομόναχος πια στο μαντρί με τον σκύλο, προσπαθεί να αναγκάσει τα πρόβατα να ξαναγυρίσουν" και του σημερινού δημοσιεύματος στο ΒΗΜΑ "Η Αριστερά επενδύει στην ανυπακοή" μου 'ρχονται αναμνήσεις μιας όχι-πρόσφατης μα-κοινής (θεωρώ-πολιτικά) συγκυρίας.
Τότε-λοιπόν (πάνε σχεδόν 20 χρόνια) στους διαδρόμους της Σχολής, είχε συμβεί μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση από κόσμο που ήθελε να ασχοληθεί με τα κοινά, μα καμιά από τις πολιτικές παρατάξεις δεν "του πήγαινε".
Στα όρια μιας παρέας, ο κόσμος αυτός συντονίστηκε με έδρα πολιτικής ζύμωσης, το-τότε εργαστήριό-μου (εγώ δούλευα και μπαινόβγαιναν άνθρωποι). Tι καλά που 'ταν!
Η κυρίαρχη "πολιτική σκέψη" που υπήρχε εν περιλήψει ήταν: δεν ξέρουμε τι συμβαίνει με τον "κόσμο" μα σ' αυτό το μικρό-μας χώρο (τη Σχολή μας) ας κάνουμε-ότι-μπορούμε έτσι ώστε να δουλέψουμε/δράσουμε (όσο-μας-παίρνει) και να καταθέσουμε τις δικές μας προτάσεις για να βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας με στόχο (αυτό που αντιλαμβανόμασταν ως) την αξιοπρέπεια της ύπαρξής μας. Χωρίς ρετσέτες, ούτε συνταγές, ανακαλύπταμε την πυρίτιδα, μα υπήρχε ανάγκη να βρεθεί αυτή! Με τα λάθη μας, την ανωριμότητά μας, της βλακείες μας, μα προπάντων το κέφι μας: να δουλέψουμε για να κάνουμε-κάτι, επειδή γουστάραμε!
Αυτή-τότε ήταν μια εξαιρετικά "πρωτοποριακή" πρόταση αφού οι άλλοι (κομματικοί-πολιτικοί) σχηματισμοί ασχολούνταν με το ποιος θα γίνει "αρχηγός", που πάει ο "καπιταλισμός", ποιο κόμμα είναι κυβέρνηση, ποιόν θα γλείψουμε, δεν συμμετέχουμε στα συλλογικά όργανα γιατί-κάποιον θα γλείψουμε (!) κ.ο.κ.
Είχαμε δεχθεί πολλές χυδαίες επιθέσεις όπως "καταχραστές", "γλείφτες", "τσάτσοι" (επειδή συμμετείχαμε στα όργανα) μα/και χαριτωμένες όπως (δεν θα ξεχάσω ένα συνάδελφο που μου-λεγε): "εσύ δεν έχεις πολιτική σκέψη, δεν είσαι αριστερός, εσύ θα μπορούσες να ήσουν Χριστιανός!" (ήταν "κακό" να είναι κανείς Χριστιανός και να μην είναι αριστερός...).
Βέβαιο είναι πως περάσαμε καλά και κάτι-κάναμε, μα βέβαιο είναι πως κάποιοι από μας εκμεταλλεύτηκαν αυτό που κάναμε (την απήχηση που είχαμε) και την εξαργύρωσαν (σε πολύ-καλή τιμή). Τελικά όλο το εγχείρημα δεν είχε καμία τύχη και η-όλη "λογική" στην οποία ήταν "στημένο" πήγε άπατη.
Ίσως και-να πήγε γιατί έλειπε αυτή η αυτοργάνωση και εμφανίστηκαν συνήθεις-συμπεριφορές διαχείρισης και "καπελώματος" του κόσμου (βλ. σχετική ανάρτηση απ' τον αναρμόδιο Τι να κάνουμε (2): Τι είναι τέλος πάντων αυτή η αυτο-οργάνωση;). Ίσως-πάλι συνήθη χαρακτηριστικά αυτού που λέμε "εξουσία" να αναπαράγονται σε κάθε-της κλίμακα (βλ. επίσης παλαιότερες αναρτήσεις του ιστολογίου για την φυσιογνωμία της πολιτικής εξουσίας, για την συναισθηματική ωριμότητα της εξουσίας).
Όπως και να 'χει, τα αδιέξοδα που είχαν-τότε διατυπωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν ενοχοποιήσει τους "κρατούντες" πολιτικούς σχηματισμούς στην "πολιτική μας συνείδηση". Αυτό μας οδήγησε στο να κάνουμε-κάτι! Όμοια-σήμερα, σε μεγαλύτερη κλίμακα, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν ενοχοποιηθεί οι ευρύτεροι πολιτικοί σχηματισμοί, θα οδηγήσουν τον κόσμο να κάνει-κάτι! (βλ. σχετικό άρθρο από ΤΟ ΒΗΜΑ «Να πάει επιτέλους κάποιος φυλακή»).
Μα η ύπαρξη στις-όποιες συλλογικότητες τελικά (για κάποιους) έχει στόχο την "καρέκλα" (αυτή και μόνο). Αυτό-έκανε-τότε τους περισσότερους να πάνε σπίτια τους και να μην-ασχοληθούν μετά με τα "κοινά". Έτσι-πιστεύω πως: τα-όποια κινήματα, δύσκολα θα ξεφύγουν απ' τον "εισοδισμό" τέτοιων αντιλήψεων (βλ. σχετικά Το ΚΚΕ ανακατεύτηκε με τα διόδια. Και λοιπόν, τι έκανε;)
Σήμερα λοιπόν που το Δίχτι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα-νέο εργαστήριο (όπως και τότε) μιας και τώρα δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου, η κλίμακα είναι μεγαλύτερη και δεν χωράει όλος ο κόσμος στο εργαστήριό-μου (βλ.-πάλι σχετικά την ανάρτηση Ανθρωπική γεωμετρία και ιστοχώρος (Δίχτι) που πολύ μ' αρέσει), φαίνεται-πως ο κόσμος τείνει να επανα-προσδιορίσει την ίδια τη μορφή της πολιτικής εξουσίας.
Και όχι με τα χαζά που λέει το ΒΗΜΑ ότι η "αριστερά" επενδύει σε τέτοιες συμπεριφορές. Η αριστερά (που ξέρω) συντίθεται από μαγαζάκια: και κανείς δεν θέλει να του χαλάσουν το μαγαζί.
Έτσι, μου φαίνεται πως, είναι κάτι-σαν μια αναρχική δεξιά μαζί με μια άλλη αναρχικά-πατριωτική αριστερά, αυτό που σήμερα πάει-να-σκάσει. Στην περίπτωση αυτή όμως, η "αναρχία" (δηλαδή η "ασχημάτιστη"-θέση) είναι ο κοινός-τόπος έκφρασης του θυμού του κόσμου, κάτι-που, κάθε-θυμωμένος πολίτης πρέπει να το αξιολογήσει και να το διαπραγματευτεί (εγώ-προσωπικά δεν οραματίζομαι μιαν αναρχική πολιτεία, αλλά-πάλι, με μεγάλη δυσκολία πάω και-να ψηφίσω, αν το κάνω).
Μα όσο υπάρχουν προτάσεις και δράσεις, όσο κι-αν (μπορεί-να) διαφωνούμε, φαίνεται πως (ακόμα) δεν έχουν κόψει (σ' όλους) τ' @ρ__δι@ και πως υπάρχουν-κάποιοι που δεν έχουν γίνει ένα @ρ__δι σαν και τ' άλλα.
