Από-παλιά, έβλεπα στο δρόμο ζητιάνους, να ζητούν βοήθεια. Τότε μάλλον-είχαμε κάτι-σαν "κοινωνικό κράτος", μα η "αυτοργάνωση" που εκμεταλλεύονταν το θυμικό και τα ενοχικά σύνδρομα του καθ' ενός μας, φαίνεται ότι ήταν περισσότερο αποτελεσματική απ' αυτό.
Πρόσφατα έτυχα σε βίαιους ζητιάνους που: αν δεν τους έδινα κάτι, με κοίταγαν με δολοφονικό βλέμμα και μ' έβριζαν. Τώρα που σίγουρα δεν έχουμε (για όλους-όσους είμαστε εδώ) "κοινωνικό κράτος", η ζητιανιά έχει νομιμοποιηθεί και επιβάλλεται ως κοινός τόπος.
Μα μου περισσεύουν (?) μπορώ να δώσω (?) δεν έχει σημασία, κανείς δεν το αξιολογεί αυτό.
Θυμάμαι παλιά, σ' ένα τρόλεϊ που έρχονταν απ' το κέντρο, ήταν μια οικογένεια (μικροί-μεγάλοι) που γέλαγαν φώναζαν και πέρναγαν καλά. Φόραγαν-μόνο περίεργα ρούχα.
Μετά την Αλεξάνδρας, σταματήσαν να φωνάζουν και άρχισαν να κάνουν περίεργες κινήσεις.
Με τις κινήσεις που έκαναν: άλλος έβγαλε απ' την άρθρωση το χέρι του, άλλος το πόδι του, άλλος άρχισε να τρέμει και σε τρεις στάσεις (ώσπου να παν στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας) όλοι μεταμορφώθηκαν σε σακάτηδες-ζητιάνους.
Και κατέβηκαν να βγάλουν το ιδιότυπο μεροκάματό τους.
Σήμερα βλέπω ότι η ζητιανιά, η εκμετάλλευση του θυμικού και των ενοχικών συνδρόμων της κοινωνίας διαμορφώνεται και ως πολιτική πρόταση.
Μα θυμάμαι την ιστορία, που 'ταν ένας άνθρωπος στην Ομόνοια με μια ταμπέλα "ΑΝΕΡΓΟΣ-ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ" που όταν του 'βγαλε μια κυρία να του δώσει το κάτι-τι της είπε: "άνεργος είμαι κυρία μου, όχι ζητιάνος".
Η αξιοπρέπεια της ύπαρξης είναι το ζητούμενο, μα μήπως δεν υπάρχει αίτημα?
Πρόσφατα έτυχα σε βίαιους ζητιάνους που: αν δεν τους έδινα κάτι, με κοίταγαν με δολοφονικό βλέμμα και μ' έβριζαν. Τώρα που σίγουρα δεν έχουμε (για όλους-όσους είμαστε εδώ) "κοινωνικό κράτος", η ζητιανιά έχει νομιμοποιηθεί και επιβάλλεται ως κοινός τόπος.
Μα μου περισσεύουν (?) μπορώ να δώσω (?) δεν έχει σημασία, κανείς δεν το αξιολογεί αυτό.
Θυμάμαι παλιά, σ' ένα τρόλεϊ που έρχονταν απ' το κέντρο, ήταν μια οικογένεια (μικροί-μεγάλοι) που γέλαγαν φώναζαν και πέρναγαν καλά. Φόραγαν-μόνο περίεργα ρούχα.
Μετά την Αλεξάνδρας, σταματήσαν να φωνάζουν και άρχισαν να κάνουν περίεργες κινήσεις.
Με τις κινήσεις που έκαναν: άλλος έβγαλε απ' την άρθρωση το χέρι του, άλλος το πόδι του, άλλος άρχισε να τρέμει και σε τρεις στάσεις (ώσπου να παν στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας) όλοι μεταμορφώθηκαν σε σακάτηδες-ζητιάνους.
Και κατέβηκαν να βγάλουν το ιδιότυπο μεροκάματό τους.
Σήμερα βλέπω ότι η ζητιανιά, η εκμετάλλευση του θυμικού και των ενοχικών συνδρόμων της κοινωνίας διαμορφώνεται και ως πολιτική πρόταση.
Μα θυμάμαι την ιστορία, που 'ταν ένας άνθρωπος στην Ομόνοια με μια ταμπέλα "ΑΝΕΡΓΟΣ-ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ" που όταν του 'βγαλε μια κυρία να του δώσει το κάτι-τι της είπε: "άνεργος είμαι κυρία μου, όχι ζητιάνος".
Η αξιοπρέπεια της ύπαρξης είναι το ζητούμενο, μα μήπως δεν υπάρχει αίτημα?
