Έχει ειπωθεί πως ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία, ο θάνατος χιλιάδων στατιστική.
Σήμερα που διαβάζω με αγωνία διάφορα δημοσιεύματα στα οποία πουθενά δεν βλέπω το όνομα του αγαπημένου-μου φίλου Γιώργου Λιερού, το μόνο που διαβάζω είναι πως κάποιοι αγνοούνται και ζω την αγωνία του δράματος...
Πως γνώρισα τον Γιώργο και γιατί τον-θέλω-πίσω?
Γνώρισα τον Λιερό ως κτηνίατρο πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια που θεράπευε την (συχωρεμένη πλέον) Galouska μου. Έλεγα-τότε πως ήταν ο προσωπικός-μου γιατρός καθότι διένυα την φάση της (αποκτηνωμένης-μου) μετεφηβικής ηλικίας ως "φοιτητής".
Ενώ είχαμε ηλικιακή διαφορά περίπου δέκα χρόνων, η ενασχόλησή-μου με φοιτητικές συλλογικότητες και τα "κοινά" μας είχε φέρει δίπλα. Χωρίς-πάντα να συμφωνούμε, σεβόμουν ιδιαίτερα την εξαιρετική του σκέψη και τον ριζοσπαστικό του λόγο.
Ο Λιερός δεν διάβαζε-μελετούσε. Η μελέτη του αυτή τον οδηγούσε-τότε σε μια συστηματική αποτύπωση ετερόκλητων θεμάτων, τα οποία όμως αποτύπωνε, σε εξαιρετικά πρωτότυπες εργασίες που έκανε.
Εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος, χομπίστας της γνώσης και της πολιτικής σκέψης, είχε ωθήσει την διαλεκτική του, σε ένα εξαιρετικά σπουδαίο αλλά και χαριτωμένο δρόμο.
Παράλληλα, αν τον πετύχαινε κανείς σε κάποιο διάλειμμα της μελέτης του, ανακαλώντας το εξαιρετικό πλήθος γνώσεων που είχε απορροφήσει, μπορεί να τις αποτύπωνε σαν χαλασμένος "σκληρός" (όπως έλεγε-τότε ο φίλος μας ο Σ.Μ.). Και είχαμε γελάσει-τότε όσο δεν είχαμε γελάσει ποτέ!
Μιλάω σε παρελθόντα χρόνο, γιατί τον Λιερό (εδώ και χρόνια) τον έχω χάσει. Ο Λιερός, μόλις πάτησα τα τριάντα, άρχισα να δουλεύω και μπήκα "σε πρόγραμμα" βρήκε άλλους φίλους.
Δεν είναι τυχαίο που κοντεύει τα πενήντα μα οι περισσότερο κοντινοί του φίλοι είναι πάντα γύρω στα είκοσι!
Δείκτης ανθρώπου που ο χρόνος δεν μετράει, η σκέψη του, ο λόγος του και κάθε-του δράση αφορούν αυτή και μόνο την φρεσκάδα επαναστατικής-ουσίας της νεότητας, του πόθου για την ζωή και την καταχώρηση ως ανάμνηση κάθε συντηρητικής παρουσίας (σαν την δική-μου).
Όπως και να 'χει όμως, ο Γιώργος Λιερός ήταν ένα σπουδαίο κεφάλαιο στην ζωή μου. Με εκπαίδευσε στην πολιτική σκέψη (άσχετα αν του ξέφυγα και αν δεν έγινα καλός-του μαθητής) και χαίρομαι ιδιαίτερα τις (όχι-τόσο-συχνές) φορές που τον συναντάω.
Αυτό που δεν ξεχνάω όμως απ' τα "μαθήματά"-του είναι και η ουσία που ο Λιερός είναι αγνοούμενος αυτές τις ώρες: Γιατί ο Γιώργος Λιερός ήταν πάντα έντιμος-καθαρός έναντι του εαυτού του, αλλά και των γύρω του, ενώ πήγαζε από μέσα του ένας χείμαρρος προσφοράς: θυσία.
Ενάντια στα-όποια διαχειριστάκια της εξουσίας, αυτός στο περιθώριο με τον εξαιρετικό του λόγο, χωρίς ποτέ να διεκδικήσει δάφνες, σεμνά και υπέροχα, δρούσε με ουσιαστική παρεμβατικότητα.
Γι αυτό, αυτές τις ώρες, ζω το δράμα-μου. Δεν μπορώ να δω τα νούμερα, ξέρω πως ο Γιώργος, είναι εκεί, δεν ξέρω που είναι και λεν πως αγνοείται.
Θέλω πίσω τον Λιερό-μου!!! και τα υπόλοιπα πληρώματα των πλοίων!!!
Υ.Γ.
Βλ. σχετικά το πρόσφατο, εξαιρετικό κείμενο του Γιώργου Λιερού που σταχυολόγησα πρόσφατα από το Δίχτυ: ΕΜΕΙΣ ΜΟΝΟΙ. ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ
