«Η μεγιστοτέρα του πνεύματος συναίσθησις είναι ότι εδημιουργήθη: η δημιουργία αυτού. Και ο μόνος και απ’ αρχής προορισμός του είναι η συνέχισις της τοιαύτης υπερόχου πράξεως, η συνέχισις της Δημιουργίας, η Κατασκευή. Εάν η δημιουργία είναι η ικανότης του Θεού, η κατασκευή είναι η ικανότης του ανθρώπου. Κατασκευή είναι η αναζήτησις του Καλού. Κατασκευή είναι και η προσπάθεια την οποίαν καταβάλλει ο άνθρωπος ως καλλιτέχνης να συνδέση δια της διαισθήσεως και της διαχύσεως του ωραίου τα ασύνδετα στοιχεία της ζωής.
Πράξις προς την οποίαν δεν συγκρίνεται ευκόλως άλλη πράξις είναι να αναλαμβάνη κανείς τα ωραία και πλαστικά υλικά, τα οποία παρέχει η φύσις, και υπό την οδηγήτριαν του πνεύματος πνοήν να μεταθέτη, τακτοποιή ή μεταμορφώνη αυτά, και να δομή εις όφελος πάσης γενικής ή ειδικής ευημερίας, και εις όφελος του Κάλλους, εκεί όπου δεν υπήρχε προηγουμένως η νέα μορφή. Και δύναται τότε με δικαίαν υπερηφάνειαν να επιδείξη ο άνθρωπος: Ιδού το έργον μου.
Η σημερινή πρόοδος της θετικής γνώσεως και της θετικής επιστήμης … μας παρέχουν την ικανότητα και μας επιβάλλουν το καθήκον να εξαφανίσωμεν την υλικήν αθλιότητα του κόσμου …. Η θετική γνώσις και η θετική δράσις πρέπει συνεπώς να εμφανισθή εν τη κοινωνία και να εφαρμοσθή ως κυρίαρχος κοινωνική λειτουργία, ως Κοινωνική Τεχνική.
Κατασκευάζειν θα είναι η συναίσθησις της ανθρώπινης ισχύος – λαμπρόν έργον του ανθρωπίνου λογισμού. Χαίρειν θα είναι η συναίσθησις του παρ’ ανθρώπω κάλλους – ανεκτίμητον δώρον της ανθρώπινης ποιήσεως. Μην υποτιμάτε τον δεύτερον αυτόν συντελεστήν, διότι διαποτίζει και γονιμοποιεί τον πρώτον, όπως ο πρώτος στηρίζει και υψώνει τούτον. Μην αμελήτε την αναγκαίαν αυτήν ισορροπίαν».
Ρουσόπουλος Αθανάσιος, «Κατασκευάζειν και Χαίρειν – Προς Ουσιαστικόν Λογισμόν και Τάξιν», εκδόσεις Παπαζήση, 1966.
Πράξις προς την οποίαν δεν συγκρίνεται ευκόλως άλλη πράξις είναι να αναλαμβάνη κανείς τα ωραία και πλαστικά υλικά, τα οποία παρέχει η φύσις, και υπό την οδηγήτριαν του πνεύματος πνοήν να μεταθέτη, τακτοποιή ή μεταμορφώνη αυτά, και να δομή εις όφελος πάσης γενικής ή ειδικής ευημερίας, και εις όφελος του Κάλλους, εκεί όπου δεν υπήρχε προηγουμένως η νέα μορφή. Και δύναται τότε με δικαίαν υπερηφάνειαν να επιδείξη ο άνθρωπος: Ιδού το έργον μου.
Η σημερινή πρόοδος της θετικής γνώσεως και της θετικής επιστήμης … μας παρέχουν την ικανότητα και μας επιβάλλουν το καθήκον να εξαφανίσωμεν την υλικήν αθλιότητα του κόσμου …. Η θετική γνώσις και η θετική δράσις πρέπει συνεπώς να εμφανισθή εν τη κοινωνία και να εφαρμοσθή ως κυρίαρχος κοινωνική λειτουργία, ως Κοινωνική Τεχνική.
Κατασκευάζειν θα είναι η συναίσθησις της ανθρώπινης ισχύος – λαμπρόν έργον του ανθρωπίνου λογισμού. Χαίρειν θα είναι η συναίσθησις του παρ’ ανθρώπω κάλλους – ανεκτίμητον δώρον της ανθρώπινης ποιήσεως. Μην υποτιμάτε τον δεύτερον αυτόν συντελεστήν, διότι διαποτίζει και γονιμοποιεί τον πρώτον, όπως ο πρώτος στηρίζει και υψώνει τούτον. Μην αμελήτε την αναγκαίαν αυτήν ισορροπίαν».
Ρουσόπουλος Αθανάσιος, «Κατασκευάζειν και Χαίρειν – Προς Ουσιαστικόν Λογισμόν και Τάξιν», εκδόσεις Παπαζήση, 1966.
