Επενδυτικά νέα

Στην προηγούμενη ανάρτηση, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα πάω να αγοράσω μετοχές τραπεζών.

Τελικά αν δεν έχεις λεφτά δεν είναι εύκολο να αγοράσεις μετοχές  και-τελικά έμαθα πως είναι μια διαδικασία που καθυστερεί.

Δεδομένου ότι εγώ αντιλαμβάνομαι το "παιχνίδι" της χρηματοπιστωτικής αστάθειας από την κυβέρνηση ως ένα σκηνικό υποκρισίας, ήμουν βέβαιος πως: την επόμενη βδομάδα τα μέτρα θα ψηφιστούν, με τους όρους που θέλουν και οι μετοχές θα παν ταβάνι.

Το πρόβλημά μου τώρα είναι πως με τον τυφώνα που 'ρθε, αναρωτιέμαι μήπως ο καπιταλισμός πάει "να σώσει" την Αμερική κι αφήσει εμάς στην πάντα.

Τότε την πατήσαμε... (εμείς οι "επενδυτές" του κ...)

Συνταγή επιτυχίας

Πριν μερικά χρόνια, αποτελούσε στόχο ζωής η πολιτική καριέρα.

Δεν νομίζω πως σήμερα είναι ακριβώς έτσι. Σήμερα η πολιτική έχει γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη υπόθεση και για τους επαγγελματίες-δημιουργούς της (τους πολιτικούς) και για τα υποκείμενά της (εμάς τους υπόλοιπους).

Παλαιότερα η πολιτική εξασφάλιζε μια σπουδαία δουλειά και μια πολύ ενδιαφέρουσα και προσοδοφόρα ασχολία: κανείς δεν ασχολιόταν μ' αυτήν και έπεφταν τα "μαύρα" σύννεφο.

Μολονότι κάποιοι επιχειρούν να συνεχίσει τη σχετική πρακτική (οι αποκρατικοποιήσεις να περνάν απ' τη Βουλή γιατί εγώ δεν πρόλαβα) μοιάζει  η λειτουργία του κόσμου να 'χει αλλάξει.

Μοιάζει δηλαδή, η ασχολία με την πολιτική ν' αφήνει τους πολιτικούς στη σέντρα, έξω απ' τη μπίζνα, απλά και μόνο, με την διαχείρισή μας.

Εμείς λοιπόν, τα υποκείμενα, θαυμάζουμε τους πολιτικούς που βλέπουμε στα μανταλάκια να μας καθοδηγάνε  Αυτό το κάνουμε, όσο έχουμε φαΐ και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την βγάζουμε.

Μόλις τελειώσουν όλα τούτα αναρωτιέμαι: ποια θα είναι η θέση του κάθε "πολιτικού"???

Γιατί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα είναι όλοι υπόλογοι για την κατάντια μας τώρα που μοιάζει να πλησιάζει το όριο της κρίσιμης ροής (εκεί που μετά ακολουθεί το χάος).

Πιστεύω (και ελπίζω) πως θα ακολουθήσει ένα-ελεγχόμενο χάος, (αν μπορεί να το πει κανείς αυτό).

Αλλά στην κατάληξη αυτής της κατάστασης, μοιάζει πως οι πολιτικοί δεν θα έχουν θέση, αφού ο κόσμος θα χει απαξιώσει εντελώς τις-όποιες προτάσεις τους και θα τους έχει χρεώσει την κατρακύλα του.

Ίσως να την γλυτώσουν αυτοί που δεν θα χουν προλάβει να-την-κάτσουν, μα πολύ αμφιβάλω αν θα μπορέσουν να προτείνουν κάτι για το "μετά" γιατί τελικά, έχω την βεβαιότητα πως νέα "εναλλακτικά" πρακτοράκια των τραπεζιτών θα μας δώσουν την "συνταγή της επιτυχίας". Το ότι θα είναι η συνταγή της δικής-τους επιτυχίας και της επιβίωσης των τραπεζών-τους, είναι μια λεπτομέρεια που νομίζω ότι λίγους θα απασχολήσει.

Γι αυτό τελικά, πιστεύω πως: όσο εμείς είμαστε υποκείμενα, οι τράπεζες θα νικήσουν. 

Και επειδή τίποτα δεν αλλάζει, σκέφτομαι στα σοβαρά: τώρα που υποκρίνονται πως το "σύστημα" κλονίζεται και καταρρέει (ξεπουλιέται τζάμπα), μεθαύριο να πάω να πάρω μετοχές.

Υ.Γ.
Βλ. σχετικές αναρτήσεις για τον κοινοτισμό (ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ)

Για την ηλεκτρονική ψήφο, του Νίκου Μαμάση

Το κείμενο που ακολουθεί είναι από σχετική αλληλογραφία του επίκουρου καθ. Νίκου Μαμάση με άλλα μέλη ΔΕΠ του Ε.Μ.Πολυτεχνείου, σχετικά με την ηλεκτρονική ψήφο και επειδή μου άρεσε πολύ, αναρτάται κατόπιν σχετικής άδειάς του (γιατί όπως έχετε καταλάβει, δεν ανεβάζω ξεκούδουνα, τα e-mail που μου 'ρχονται): 

Εντάξει συνάδελφοι. Έχετε δίκιο.

Μετά από τόσα e-mail γεμάτα επιχειρήματα πείστηκα.

Η ηλεκτρονική ψηφοφορία είναι διαβλητή και ευτυχώς που προφυλάσσετε έναν επίκουρο καθηγητή του ΕΜΠ από τον εξευτελισμό του να ψηφίσει έχοντας πάνω από το κεφάλι του τον ΚΑΘΗΓΗΤΗ.

Ωστόσο, το ότι υπάρχουν επίκουροι που θα δεχόντουσαν κάτι τέτοιο (και αντίστοιχα ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ που θα συμπεριφερόντουσαν με τέτοιο τρόπο), ενώ από την άλλη πλευρά διδάσκουν τα παιδιά σας, λίγο σας απασχολεί.

Read more »

Αριστεροί? Δεξιοί? Μήπως τελικά είμαστε α-δέξιοι?

Προσπαθώ να καταλάβω τα πολιτικά επιχειρήματα διαφόρων φίλων και αναρωτιέμαι, που τελικά βρίσκονται σήμερα οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ "αριστερού" και "δεξιού"?

Σήμερα-γενικά βλέπω πως και ο μέσος "αριστερός" και ο μέσος "δεξιός" θέλουν: αν αρρωστήσουν  να γίνουν καλά από ένα αξιόπιστο δημόσιο σύστημα υγείας, όταν μεγαλώσουν να πάρουν σύνταξη, αν τους κάτσει μια στραβή να μπορέσουν να την βγάλουν και όλα τα παιδιά να έχουν ίσες ευκαιρίες στην δημόσια εκπαίδευση.

Άσχετα με την "δεξιά" πολιτική που σήμερα εφαρμόζεται, η παραδοσιακή "δεξιά" θεωρεί ότι οι παροχές αυτές θα υπάρχουν ούτως ή άλλως και πως μειώνοντας την φορολογία θα κινηθεί περισσότερο η οικονομία για να υπάρχει (αυτό που λέει) "ανάπτυξη". Μέσω αυτής (της ανάπτυξης), θα συγκεντρωθούν οι φόροι (και οι πόροι) που απαιτούνται για να λειτουργήσει το κράτος.

Άσχετα με την πολιτική που προτάσσεται από την "αριστερά" σήμερα, μια παραδοσιακή "αριστερά" θα 'θελε να πληρώνει φόρους δίχως τύψεις για να ικανοποιηθεί η συγκέντρωση των πόρων που απαιτούνται για να λειτουργήσει το κράτος.

Αλλά όταν η "αριστερά" μαϊμουδίζει τα λαϊκιστικά επιχειρήματα της "δεξιάς" (δεν θα βάλει φόρους και θα επιστρέψει στον "δανεισμό" και στην "ανάπτυξη") και η "δεξιά" κονταροχτυπιέται για να ξε-σκίσει την-όποια ιδιωτική πρωτοβουλία μέσω της βάναυσης φορολογίας και του άκαμπτου κράτους, αναρωτιέμαι: μπορεί να σχεδιάσει κανείς το μέλλον ως "αριστερός", ως "δεξιός" ή/ως α-δέξιος?

Μήπως δηλαδή εμφανίζεται μια α-δεξιότητα στην πολιτική σκέψη και πράξη (?) και μήπως-τελικά, με το να θεωρούμε αυτονόητη την ακολουθία της πολιτικής σκέψης, ξεχνάμε πως δεν είναι απαραίτητο ότι είναι και δεδομένη?

Τελικά: Πόσο προοδευτικοί είμαστε???

Παλιά (αρκετά παλαιότερα δηλαδή) λέγαμε την αριστερά "πρόοδο" και τους αριστερούς "προοδευτικούς".

Μου είναι πολύ έντονες οι "αριστερές γκρίνιες" για τα κακά τα αφεντικά, την κατάχρηση διαφόρων "συστημάτων" εξουσίας και μια γενικότερη προσδοκία για έναν καλύτερο κόσμο.

Αλλά αυτή η προσδοκία, έχει αντιστραφεί γιατί αυτό που αντιλαμβάνομαι ως το τελικό επιχείρημα της αριστεράς σήμερα, είναι ο πόθος να γυρίσουμε στα κεκτημένα, με μεσοσταθμικό όραμα την περίοδο Καραμανλή του νεώτερου.

Έτσι λοιπόν, με μια ακατάσχετη παροχολογία, αυτό που λέει η αριστερά (δηλαδή η "πρόοδος") είναι τελικά μια επιστροφή, δηλαδή η ΣΥΝΤΉΡΗΣΗ, μιας εξιδανικευμένης (δεξιάς) περιόδου!!!

Προσεγγίζοντας παράλληλα την διαλεκτική της αριστεράς για την κρίση θεωρεί κανείς πως: μπορεί-πάραυτα η ανάλυση να είναι σωστή, μπορεί-πράγματι τα επιχειρήματα και οι προθέσεις να είναι αγνές, μπορεί-βέβαια τα "μονοπώλια" να είναι οι φταίχτες, μπορεί-τέλος η "πλουτοκρατία" να είναι καβάλα, πλην όμως δεν βλέπει κανείς οποιαδήποτε διάθεση για "πρόοδο".

• Γιατί δεν μπορεί το "αριστερό" (προοδευτικό) επιχείρημα να είναι πως θα γυρίσουμε σε μια εποχή που έπεφταν φράγκα, χωρίς να δημιουργούνται αυτά τα φράγκα, ούτε πως θέλουμε πίσω τις δομές που για δεκαετίες δεν γουστάραμε!!! (βλ. σχετικά την στάση της αριστεράς για τον νέο νόμο στα πανεπιστήμια).
• Γιατί, για να υπάρξει μια οποιαδήποτε "πρόοδος" πρέπει να υλοποιηθεί μια συνολική μετάλλαξη του κοινωνικού σχηματισμού, μα-στα-χωριά, μα-σε-κοινότητες, κάπως (τέλος πάντων) πρέπει να αλλάξει η παραγωγική δομή της χώρας και να γίνει έτσι όπως έχουμε ξεχάσει ότι ήταν. Αντ' αυτού υπόσχονται, πως όλα θα μείνουνε ως έχουν... 

Έτσι η "αριστερή πρόοδος" δεν-μας λέει κάτι καινούργιο και δεν βλέπω πουθενά μια αριστερή "προοδευτική" προοπτική για το τι σκατά θα κάνουμε ή (τουλάχιστον) τι σκατά θα έπρεπε να κάνουμε (σε συλλογικό επίπεδο) για να γίνουμε κάπως-πιο δημιουργικοί.

Παλιά (αρκετά παλαιότερα δηλαδή) λέγαμε την δεξιά "συντήρηση" και τους δεξιούς "συντηρητικούς".

Τελικά, μπορεί να διαφωνώ με τα επιχειρήματα και την προοπτική που μας διαμορφώνει αυτή η κραταιά "δεξιά" αντίληψη (που εφαρμόζεται-σήμερα συλλήβδην από αριστερο-δέξιους), δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω πως είναι πολύ περισσότερο δημιουργική στις σκέψεις και τις δράσεις της και τελικά πολύ περισσότερο "προοδευτική" αφού διατυπώνει μια εντελώς καινούρια πολιτική πρόταση, την οποία επιβάλλει, μέρα με τη μέρα!!!

Και αυτό είναι το μεγάλο γαμώτο με την αριστερά. Δεν έχει καταλάβει πως για να διαμορφώσει κανείς νέες-δομές, προϋπόθεση είναι η διαμόρφωση προτάσεων των τρόπων, με τους οποίους, ο κάθε άνθρωπος θα συντονιστεί και θα εργαστεί γι αυτές. Και επειδή ο κόσμος κινείται και εξελίσσεται, δεν αρκούν τα ιστορικά της κείμενα.

Έτσι-τελικά, αν δεν έχεις ούτε-καν επικαιροποιημένες αυτές τις προτάσεις, χορταίνεις τον κόσμο με τεμπέλικες αντιλήψεις και μούφα-προοδευτικότητα μέχρι να πεινάσει στα σοβαρά... 

Πότε (και πως) θα κατέβει ο στρατός?

Ακούγοντας διαφόρους (πάλαι ποτέ) αριστερούς (προοδευτικούς) σταθμούς την προηγούμενη εβδομάδα να αναρωτιούνται γιατί δεν πυροβόλησε ο στρατός τους διαδηλωτές που μπούκαραν στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και επειδή, με την ακολουθία της πολιτικής που βιώνουμε, προβλεπόμενο είναι πως σε λίγο καιρό θα αναγκαστούν να βγάλουν το στρατό να φυλάει δημόσια κτήρια, super market κ.λπ. κάνω τις παρακάτω υποθέσεις εργασίας:

1. Το ευτυχές σενάριο για τους κυριλέ αριστερούς, θα ήταν: να γίνει μάνι-μάνι ένα πραξικόπημα, να αυτο-εξοριστούν στο Παρίσι και να την περάσουν φίνα μερικά χρονάκια.
2. Το ατυχές σενάριο για τους κυριλέ αριστερούς, θα ήταν: να γίνει το πραξικόπημα αφού έχουν έρθει -σκατώσει και φύγει...

Δύο είναι τα ερωτήματά μου:

1. Πότε θα σκάσει το Μεγάλο Αγγούρι? Γιατί το Μεγάλο Αγγούρι μπορεί να σκάσει τώρα, μπορεί να σκάσει και στην επόμενη κυβέρνηση. Τι θα γίνει τότε???
2. Μήπως τελικά η πολιτική συσπείρωση στην άκρα δεξιά, δεν έχει την "πολιτική της πρόταση" ως κριτήριο αλλά ως επιθυμία της ελληνικής κοινωνίας "να έρθει ο στρατός να βάλει τάξη"???

Αλαλάζοντες, αλλόφρονες κι απελπισμένοι...

... είναι το προφίλ των Ελλήνων που σκιαγραφείται από τα ξένα ΜΜΕ (βλ. σχετική ανάρτηση από το Antinews τα όμορφα μέτρα όμορφα καίγονται) αλλά η Ελλάδα-σήμερα είναι (ακόμα) σιωπηλή.

Έχω την βεβαιότητα πως η αιτία για την σιωπή του κόσμο είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο όραμα, κάποια νέα "Άλλη-Μεγάλη-Ιδέα" που θα μπορούσε να συνταγογραφήσει το φάρμακο της κοινωνικής παθολογίας που σήμερα ζούμε.

Πολύ πριν ξεκινήσει αυτό το μπάχαλο, είχα περιγράψει σε μια παλαιότερη ανάρτηση "για την απεργία και την αρρώστια", την παθογένεια που εγώ έβλεπα. Δεν νομίζω πως έπεσα και πολύ έξω (όχι πως τώρα νιώθω καλύτερα γι αυτό).

Σήμερα, η παθογένεια αυτή, οδηγεί συλλογικά σε κατάθλιψη, σε ακραίες συμπεριφορές της σκέψης (όχι όμως της πράξης). Η πράξη ζυμώνεται και έπεται, χωρίς να 'χει όμως, κανέναν οδηγό.

Αλλά τι κι αν εμφανιστούν άλλοι "οδηγοί-σωτήρες"?

Όταν ο κόσμος γνωρίζει πως η-όποια πολιτική κι αν ακολουθηθεί, θα βρίσκεται στα ίδια πλαίσια μ' αυτήν που σήμερα εφαρμόζεται, μονοσήμαντα θα απελπιστεί.

Κι αυτό δεν θα βγάλει άκρη πουθενά.

Αυτό είναι το γαμώτο.

Είναι η Τέχνη Προσευχή?

Δεν τα ΄χα πάντοτε καλά με την Θρησκεία για να μιλάω για την Προσευχή. Σήμερα όμως που την θεωρώ κάτι το εξαιρετικά Υψηλό και επειδή βλέπω πως με χαρακτηριστική ευκολία ακυρώνεται, μου 'ρθε να πω δυο λόγια:

Όταν ήμουν μικρός, διάφορα "προοδευτικά" αναγνώσματα, και διάφορες κουβέντες, μου λέγαν να πιστέψω πως "δεν υπάρχει Θεός".

Αγιορείτης μοναχός

Κατά την διάρκεια όμως της ασχολίας μου με την γλυπτική (σε κάποια στάδια του γλυπτού) ένοιωθα κάτι "ανατριχίλες" που εγώ τις ερμήνευα σαν την επαφή μου με το Θείο. Έτσι, γρήγορα-γρήγορα, αρνήθηκα αυτές τις ιδέες, συμφιλιώθηκα με την Πίστη μου στο Θεό, έπαψα να είμαι "προοδευτικός", πάω στην εκκλησία και απολαμβάνω τις Λειτουργίες της.

Πολλά χρόνια αργότερα, ένας μοναχός που μ' έβλεπε να κάνω γλυπτική στο Άγιον Όρος μου είπε: "εξαιρετική διαδικασία αυτή, κάνοντάς την μπορείτε να προσεύχεστε". Με την κουβέντα του αυτή, κατάλαβα πως, η Τέχνη, ήταν και είναι (για μένα) μια διαδικασία Προσευχής.

Κι ας μην το 'χα συνειδητοποιήσει...



Αυτή λοιπόν είναι η Δημιουργία: με την Τέχνη και την Προσευχή του, κάτι-κάνει ο άνθρωπος όταν επισκέπτεται τον Κόσμο τούτο.

Βέβαια, μπορεί να μην σ' αρέσει αυτό που φτιάχνω και μπορεί να μην σ' ακούγεται καλά ούτε η Προσευχή μου.

Σήμερα, η ευκολία με την οποία μπορεί κανείς να καταστρέψει το-όποιο έργο Τέχνης ή να προσβάλει την Προσευχή του Άλλου ως "προοδευτική κατάκτηση της ελευθερίας της έκφρασης" εμπεριέχει αφελώς μια κτηνώδη βία έναντι των δημιουργών τους.

Κι επειδή είμαι ενάντια σε κάθε είδους βια, δεν θεωρώ "πολιτισμό" την ελευθερία της ύβρεως. Ούτε "κουλτούρα" την "ελευθεριότητα" της έκφρασης.

Τι κι αν δεν μ' αρέσουν διάφορα έργα Τέχνης και δεν λατρεύω άλλους Θεούς. Δεν σημαίνει πως εγώ μου επιτρέπω να τα χαλώ και να τους προσβάλω!