Αυτό είναι το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο πρέπει να μείνουμε θεατές της θλιβερής πραγματικότητας.
Πόσοι-"όλοι" θα συμπεριλαμβάνονται στην πραγματικότητα αυτή?
Γιατί αν "όλοι" είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι διαφέρει με το αν "όλοι" είναι όλοι οι Έλληνες (εκτός-μερικών-μερικών) και τροποποιείται διακριτά με το αν "όλοι" είναι όόόλη η Ευρώπη.
Αλλά δεν έχουμε ιδέα τι θα συμβεί την κάθε μέρα που μας ξημερώνει.
Φυσικά και δεν θα οφείλαμε να το γνωρίζουμε σε ατομικό επίπεδο. Στοιχειώδη-όμως ερωτηματικά πολιτικής επιβίωσης, θα 'πρεπε να διατυπώσουν κάποιο "συλλογικό όραμα".
Δηλαδή, τι να γίνω άμα μεγαλώσω?
- Να γίνω εκπαιδευτής ελεφάντων για την μεταφορά ξυλείας?
- Να γίνω επιχειρηματίας: θα μου επιδοτήσουν ένα μαγαζί για να πουλάω φύκια? (τις μεταξωτές κορδέλες ας τις πουλάει άλλος)
Αυτό δηλαδή που ξεκίνησε να λέει το "παλαιό ΠΑΣΟΚ" και συνέχισε να το επαναλαμβάνει ολόκληρη η μεταπολίτευση "ΘΑ-ΘΑ-ΘΑ" είναι η μονόδρομη οδηγία για την "ανάπτυξή"-μας.
Δηλαδή υποσχόμαστε-ατομικά στις τράπεζες πως "ΘΑ-σας ξεπληρώσουμε τα δάνεια" και υποσχόμαστε συλλογικά ως κράτος "ΘΑ-σας ξεπληρώσουμε τα χρέη".
Όταν όμως αποκαλυφθεί η αφερεγγυότητά μας, τα δράματα του τύπου "μου παίρνουν το σπίτι" που γίνονται αντιληπτά σε ατομικό επίπεδο, πως θα εκφραστούν σε συλλογικό και σε τί κλίμακα (?) (κοινωνικής ομάδας-κράτους ή τελικά όλης της Ευρώπης).
Είναι βέβαιο πως το σύστημα "χαλαρώνει" και παίρνει τα "γκα-φρα" εκεί που νομίζει πως υπάρχουν, μα-κάτι-νιώθω-πως-πάει-λάθος.
