Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Αλαλάζοντες, αλλόφρονες κι απελπισμένοι...

... είναι το προφίλ των Ελλήνων που σκιαγραφείται από τα ξένα ΜΜΕ (βλ. σχετική ανάρτηση από το Antinews τα όμορφα μέτρα όμορφα καίγονται) αλλά η Ελλάδα-σήμερα είναι (ακόμα) σιωπηλή.

Έχω την βεβαιότητα πως η αιτία για την σιωπή του κόσμο είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο όραμα, κάποια νέα "Άλλη-Μεγάλη-Ιδέα" που θα μπορούσε να συνταγογραφήσει το φάρμακο της κοινωνικής παθολογίας που σήμερα ζούμε.

Πολύ πριν ξεκινήσει αυτό το μπάχαλο, είχα περιγράψει σε μια παλαιότερη ανάρτηση "για την απεργία και την αρρώστια", την παθογένεια που εγώ έβλεπα. Δεν νομίζω πως έπεσα και πολύ έξω (όχι πως τώρα νιώθω καλύτερα γι αυτό).

Σήμερα, η παθογένεια αυτή, οδηγεί συλλογικά σε κατάθλιψη, σε ακραίες συμπεριφορές της σκέψης (όχι όμως της πράξης). Η πράξη ζυμώνεται και έπεται, χωρίς να 'χει όμως, κανέναν οδηγό.

Αλλά τι κι αν εμφανιστούν άλλοι "οδηγοί-σωτήρες"?

Όταν ο κόσμος γνωρίζει πως η-όποια πολιτική κι αν ακολουθηθεί, θα βρίσκεται στα ίδια πλαίσια μ' αυτήν που σήμερα εφαρμόζεται, μονοσήμαντα θα απελπιστεί.

Κι αυτό δεν θα βγάλει άκρη πουθενά.

Αυτό είναι το γαμώτο.