Τον τελευταίο χρόνο, "απολαμβάνουμε" έναν καλοστημένο πόλεμο ενάντια στο "σπάταλο" δημόσιο και τους "κακούς" δημοσίους υπαλλήλους.Μολονότι εργάζομαι στο δημόσιο χωρίς ενοχές, με αφορμή μια σχετική συζήτηση στο τουίτερ, θυμήθηκα μια παλαιότερη ανάρτηση του 2008: ο κρατισμός που θέλουμε να προσπεράσουμε.
Τώρα λοιπόν που όλα στην κουβέντα είναι ρευστά και λίστες πάνε κι έρχονται στις δημόσιες υπηρεσίες για το ποιος θα φύγει, βλέπω γύρω μου μια τρομερή εικόνα.
Κρίσεις πανικού, αδυναμία συγκέντρωσης στις στοιχειώδεις έννοιες, βουρκωμένα μάτια, θολό μυαλό... αυτό είναι το δημόσιο που σήμερα βρίζετε και απ' αυτό το δημόσιο θέλετε να προκύψει το παραγόμενο έργο.
Το δημόσιο που καταρρέει εν μέσω κατάθλιψης.
Πολλοί απ' έξω λεν: να πληρώσει και το δημόσιο, γιατί να μην απολυθούν? ΕΓΩ πως απολύθηκα?
Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα έντεχνο σχέδιο, σε καλογυαλισμένο κάδρο.
Έστω ότι απολυόμαστε (που πιστεύω πως αυτός είναι ο στόχος) οι αορίστου χρόνου απ' το δημόσιο, δεν θα είμαστε ΟΛΟΙ (πρώην δημόσιοι, και πρώην ιδιωτικοί υπάλληλοι) ΑΝΕΡΓΟΙ?
Δεν θα παρακαλάμε, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, για ένα μεροκάματο? και πόσο θα πάει-τότε το μεροκάματο τότε?
Παράλληλα, το νέο μνημόνιο διαχωρίζει επιμελώς τον κόσμο και λέει πως θα φύγουν μόνο διοικητικοί υπάλληλοι.
Έτσι κάποιοι από αυτούς που είναι πανεπιστημιακής ή τεχνικής εκπαίδευσης, θέλουν να ζουν με την ελπίδα πως ΕΓΩ θα είμαι από αυτούς που θα μείνουν.
Μεταφράζοντάς το αυτό με άλλα λόγια, το νέο μνημόνιο λέει: ΜΗΝ ΦΡΙΚΑΡΕΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
Μα: ΤΟ ΧΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ-ΕΝΩΜΕΝΟ ΔΥΝΑΤΟ!!!
Υ.Γ.
Βλ. παλαιότερη σχετική ανάρτηση: για την εργασία στο Δημόσιο
