Η ζητιανο-ποίηση του κόσμου

Παντού-σήμερα στον κόσμο, επικρατεί ένας πανικός.

Στα πλαίσια αυτά: κανείς δεν κάνει τίποτα και περιμένει από "Κάπου" να ΄ρθουν τα λεφτά, το φαΐ, η ενέργεια και ότι χρειάζεται για να ζήσει.

Ο ζητιάνος

Δεν αποτελώ εξαίρεση σ' αυτόν τον θλιβερό κανόνα.

Μου φαίνεται όμως άθλια η εικόνα της παθητικής υποταγής σ΄ αυτό το σκοτεινό μέλλον και δυστυχώς, οι λαθρέμποροι των ονείρων-μας (αυτοί οι "πολιτικοί" μας) δεν έχουν πείσει για το αντίθετο.

Πως θα επιζήσουμε όμως ως άτομα, ως συλλογικότητες ως κράτη και τελικά ως ευρύτερα συστήματα συλλογικοτήτων, όταν η εικόνα που παρουσιάζουμε είναι αυτού του ζητιάνου???

Ο ζητιάνος

Δεν πιστεύω πως λείπουν τα λεφτά. Κάποιοι τα ΄χουν, να ναι καλά και να τα χαίρονται.

Αλλά αυτή η ασφυκτική συγκέντρωση του κεφαλαίου, (που κάνει εμάς να μην είμαστε καλά) νιώθω πως προδιαγράφει (γι άλλη μια φορά) το τέλος των λεφτών όπως σήμερα το ξέρουμε (κάτι που έγινε πολλές φορές τον προηγούμενο αιώνα).

Κι εγώ αναρωτιέμαι: πως θα σηκωθούμε, να δημιουργήσουμε και πάλι, τ' αληθινά-μας αγαθά???


Βλ. σχετικές αναρτήσεις για τον κοινοτισμό (ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ)