Όπως πάλιωσε και η νέα-κυβέρνηση.
Μέχρι σήμερα ένιωθα ότι το συλλογικό ασυνείδητο του πολιτικού ενστίκτου του Έλληνα εκφράζονταν από το παρακάτω γλυκύτατο τραγούδι προσμονής αλλαγής-κατάστασης:
Τώρα όμως το νιώθω έτσι:
Τον Νοέμβριο του 2008, είχα γράψει μια σειρά αναρτήσεων: Για την πολιτεία ένα πείραμα.
Στην εισαγωγή έλεγα:
"Η κοινωνία κατά τον Μπερκ είναι πολύπλοκη και οι γενικές αφηρημένες αρχές όχι μόνο δεν απαντούν στα προβλήματα των ανθρώπων, αλλά είναι πάντα ακραίες. Οι θεσμοί και η παράδοση μιας κοινωνίας είναι η κατακτημένη διά των αιώνων γνώση.
Σχετικά με αυτό:
Αν το σύστημα του υπολογιστή μου έχει ιό, θα του βάλω αντι-VIRUS, έτσι ώστε να δουλέψει το σύστημα όπως θέλω εγώ-όχι όπως θέλει ο ιός.
Αν όμως ο ιός έχει επικρατήσει, θα του κάνω FORMAT και θα τον χτίσω βήμα-βήμα, έχοντας επιλέξει τα «καλά» του προγράμματα για να τα ξανα-στήσω. Απλά και όμορφα.
Σίγουρα κάτι θα ξε-χάσω.
Έχω όμως μια ελπίδα, πως το σύστημα θα μπορούσε να λειτουργεί καλύτερα."
Το σύστημα θα κάνει το format που αναζητούσα, τότε και τότε μόνο τότε: αν φύγουν οι υπαίτιοι της καταστροφής.
Και είναι όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα συνυπεύθυνα γι αυτό το χάλι!
Σπίτια σας κύριοι!
Αναζητώντας την ελπίδα, αυτό που οφείλει να γίνει είναι η δημιουργία μηχανισμών και δομών καθαρών από την αλητεία του παρελθόντος.
Και εδώ μας "σκάει" ο κ. Βγενόπουλος ως μόνη πολιτική επιλογή!
Μα αναρωτιέμαι: Θα περιμένει να αναλάβει μετά τον πόλεμο ή θα αποπειραθεί να-μην-συμβεί?
