Εκτός της κυκλοφορίας χρήματος και της ανάπτυξης της οικονομίας, η κατασκευή σημαίνει και κάτι εξαιρετικά σημαντικό, στην ψυχολογία του συνόλου γιατί συμβάλει σε μια (θα μπορούσε να πει κανείς) ψυχο-κινητική διαδικασία κατά την οποία ο δημιουργός-της αντιλαμβάνεται τον κόσμο με όραμα και προοπτική, προβάλλοντας στο μέλλον τις διάφορες χρήσεις της κατασκευής που φτιάχνει, νιώθοντας την χαρά της δημιουργίας.
Το μηχανι-λίκι ευνοεί-εμπεριέχει, ψυχο-κινητικές δράσεις. Αλλά πως οι δράσεις αυτές θα υλοποιηθούν σε μια εποχή που είναι όλοι φοβισμένοι και δεν υπάρχει ο απαραίτητος μοχλός (το χρήμα) για να κινηθεί η κατασκευή?
Για την αντιστροφή του κλίματος, τώρα είναι η εποχή για να διατυπωθούν ευέλικτες λύσεις μιας διαφορετικής προοπτικής. Και παλαιότερα διατυπώσαμε εναλλακτικές λύσεις παρανομώντας-συλλογικά, δημιουργώντας πόλεις-αυθαιρέτων με άθλιες-φτηνές κατασκευές, οι οποίες όμως εξυπηρετούσαν αυτές τις ψυχο-κινητικές ανάγκες, αφήνοντας όμως μια εξαιρετικά κακή κληρονομιά (άσχημες κατασκευές, αμφιβόλου ποιότητας, χωρίς σχεδιασμό-υποδομές κ.λπ.).
Εναλλακτική διατύπωση με προοπτική την επανεκκίνηση της κατασκευαστικής δραστηριότητας είναι η αρχιτεκτονική με τη γη.
Με την αρχιτεκτονική με τη γη κατασκευάζονται χαμηλού ύψους κτήρια, φτηνά και ανακυκλώσιμα.
Οι κατασκευές αυτές δεν απαιτούν εξειδικευμένους τεχνίτες. Απαιτείται η γνώση και οι αρχές της αρχιτεκτονικής με την γη, αλλά είναι αρκετά εύκολη να εφαρμοστεί από οποιονδήποτε επιθυμεί να προσανατολίσει τις δραστηριότητές του στην δημιουργία ενός κτηρίου με γη.
Αν λοιπόν είχαμε δημιουργήσει τις υποδομές (μελέτες, πειραματικά μοντέλα, ελέγχους και κανονισμούς) και υπήρχε μια συλλογική κουλτούρα στο να είναι εφαρμόσιμες αυτές οι κατασκευές με τη γη, αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει μεροκάματα και κύκλο εργασιών. Ο κύκλος αυτός θα ήταν μικρότερος βέβαια της τυπικής κατασκευής αλλά τουλάχιστον θα ήταν ένας κύκλος επιβίωσης για μηχανικούς και για τεχνίτες που (στο περιβάλλον μου) βλέπω να βρίσκονται σε μεγάλα αδιέξοδα.
Παράλληλα, μια τέτοια ενδεχόμενη δράση, εκτιμώ πως θα είχε την δυναμική να επανα-προσανατολίσει την συλλογική σκέψη επάνω στην "χαρά της κατασκευής" και να δώσει ώθηση σε αυτή που περιέγραφα παραπάνω ως ψυχο-κινητική δράση της κατασκευής, χωρίς όμως η κατασκευή αυτή να είναι άσχημη και να προκύπτει ως σκουπίδι μετά το πέρας της χρήσης της και μετά την αλλαγή των σημερινών συνθηκών (βλ. οικισμοί αυθαιρέτων σε όλη την Ελλάδα).
Αν λοιπόν μας το επιτρέψει ο χρόνος, σε επόμενες αναρτήσεις, σκοπεύω να διηγηθώ περισσότερα σχετικά με την αρχιτεκτονική με τη γη.
Υ.Γ.1
Για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. σχετικά την βιβλιοθήκη της μη-κερδοσκοπικής εταιρείας eco-dome:
Υ.Γ.2
Βλ και άλλα κείμενα του ιστολογίου σχετικά με το περιβάλλον
