Εκφυλισμένα ερωτήματα

Λένε πως: έχω πολύ άγχος και δεν περνάω καλά.

Άλλοι μου λεν: χοντρά τα λες, τίποτα δεν θα γίνει.

Μπορεί και να 'χουν δίκιο, μα, δες κάτι που συμβαίνει: Κάποτε μας λεγαν-πως, θα μεγαλώσουμε, θα σπουδάσουμε, θα παρέχουμε υπηρεσίες και θα βγάζουμε ένα μεροκάματο.

Τώρα πια, αυτό το "μοντέλο ζωής" αλλάζει (βλ. σχετικά το σημερινό άρθρο από ΤΟ ΒΗΜΑ).

Δεν μπορώ λοιπόν να μην αναρωτηθώ το πως εγώ (που παρέχω υπηρεσίες, που το σώμα μου έχει εκφυλιστεί από την α-φύσικη στάση του "κάθομαι" και πονάει η μέση μου μόλις σηκώσω το οτιδήποτε) θα μεταλλαχθώ σ' αγρότη? Και θέλω να το κάνω (και να μείνω εδώ κι όχι να πάω στην Αυστραλία), όμως που αυτό θα γίνει, που 'μαι άνθρωπος δίχως γη (?) (βλ. σχετικά παλαιότερη ανάρτηση για το νέο χωριατισμό).

• Μα είναι ζητούμενο το αν το σώμα μας έχει εκφυλιστεί (?) όχι δεν είναι. Έχουμε δει πως κάθε άνθρωπος έχει πολύ περισσότερη δύναμη απ' αυτή που νομίζει ότι έχει σε περιόδους ελαχίστης προσπάθειας σαν αυτές που ζήσαμε.
• Μα είναι ζητούμενο το εγώ ή εσύ (?) όχι δεν είναι. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα οι προτεραιότητές μας διαμορφώθηκαν από ατομικές σε συλλογικές.

Μα ποιο "συλλογικό"?

Γιατί μπορεί οι προτεραιότητές μας να διατυπώθηκαν ως "συλλογικές" μα δεν δώσανε μορφή, Κοινού Λόγου, Κοινών Τόπων ούτε Συλλογικού Οράματος.

Ότι και να γίνει όμως, ο εκφυλισμός του σώματος, (που συνεπάγεται και την σούπα που έχουμε στα κεφάλια-οθόνες μας) διατυπώνουν ερωτηματικά για την αυριανή ημέρα.


Υ.Γ.
Βλ. σχετικά προηγούμενη ανάρτηση Θα βρέξει και σχετικά άρθρα "Αν η ύφεση οδηγήσει σε έκρηξη", "Τα μέτρα λιτότητας μπορεί να οδηγήσουν την Ελλάδα σε εμφύλιο πόλεμο"