Το πρόβλημα είναι πως αυτό το ερώτημα δεν ξέρουμε που να το απευθύνουμε και ποιόν να αφορά.
Έτσι, αντιδρούμε στα μέτρα της παρούσας κυβέρνησης, δικαιολογώντας την όμως γι αυτά και υπο-μένοντας, ενώ φαίνεται η μπίλια να έχει κάτσει στην χρέωση κάθε κακώς κειμένου στους προηγούμενους.
Αυτό που όλοι αναφέρουν με κάθε τρόπο είναι πως χρεοκοπήσαμε και αν -όχι τελείως- σχεδόν.
Με τον τρόπο αυτό, γίνεται συνείδηση ότι τα μέτρα που παίρνουμε δεν είναι προσωρινά μα μόνιμα και η δική-μας η γενιά συνειδητοποιεί ότι:
- δεν θα έχει εργασιακά δικαιώματα
- δεν θα πάρει σύνταξη ποτέ
- και -ότι και να κάνει- δεν θα δει άσπρη μέρα
Πιστεύω ότι τα επιχειρήματα και ο τρόπος που παρουσιάζονται αυτά στην τηλεοπτική δημοκρατία μας, μας εκπαίδευσαν επαρκώς για να πειθαρχήσουμε στις-όποιες επιλογές.
Δεν είναι όμως η διαστροφή της σύγχυσης, αλλά η αναζήτηση της ελπίδας.
Και είναι τραγικό να ζει μια γενιά, χωρίς να ελπίζει.
Υ.Γ.
Βλ. σχετικά εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Νίκου Ράπτη: Ο τελευταίος μονόδρομος/έξω απ' την ευρωζώνη απ' όπου το παρακάτω απόσπασμα:
"Πόσο βιώσιμο είναι να ζητάς από ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα να πατάξει τους φοροκλέφτες και τους λαθρέμπορους, να κάμψει τα συνδικαλιστικά προνόμια, να ανατρέψει τη προσοδοθηρία στο δημόσιο, να σπάσει τα επαγγελματικά καρτέλ; Ας μην ξεχνάμε πως μαφιοκρατία και νομενκλατούρα κρατούν και το «μαχαίρι» (πολιτικό χρήμα, «ενημέρωση») και το «πεπόνι» (τους κομματικούς στρατούς). Ζητάμε δηλαδή από ένα πολιτικό σύστημα υπερσυντηρητικό, που γνωρίζει άρτια πώς να αποφεύγει το πολιτικό κόστος, να προσεταιρίζεται τους ισχυρούς και να διαχειρίζεται «επικοινωνιακά» τα προβλήματα, να μεταβληθεί έξαφνα σε πολιτικό τυχοδιώκτη που θα σπεύσει να επωμιστεί όσο πολιτικό κόστος υπάρχει εκεί έξω και ως άλλος Σπάρτακος, θα εκφράσει τους δουλοπάροικους της μεταπολίτευσης (γυναίκες και νέους), ενώ ταυτόχρονα θα έχει υψηλές επιδόσεις στη μείωση των δαπανών, την αύξηση των εσόδων, την άνοδο της ανταγωνιστικότητας, την προστασία των εργαζομένων, τη λειτουργία του ανταγωνισμού κ.ο.κ. Σα να εμφανίζεσαι έξαφνα σε επίλεκτους αθλητές του σούμο της Ιαπωνίας και να τους αναγγέλλεις πως μέσα σε δεκαπέντε μέρες θα «ανεβάσουν» τη «λίμνη των κύκνων» στο Μπολσόι: δεν υπάρχει περίπτωση!"
"Πόσο βιώσιμο είναι να ζητάς από ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα να πατάξει τους φοροκλέφτες και τους λαθρέμπορους, να κάμψει τα συνδικαλιστικά προνόμια, να ανατρέψει τη προσοδοθηρία στο δημόσιο, να σπάσει τα επαγγελματικά καρτέλ; Ας μην ξεχνάμε πως μαφιοκρατία και νομενκλατούρα κρατούν και το «μαχαίρι» (πολιτικό χρήμα, «ενημέρωση») και το «πεπόνι» (τους κομματικούς στρατούς). Ζητάμε δηλαδή από ένα πολιτικό σύστημα υπερσυντηρητικό, που γνωρίζει άρτια πώς να αποφεύγει το πολιτικό κόστος, να προσεταιρίζεται τους ισχυρούς και να διαχειρίζεται «επικοινωνιακά» τα προβλήματα, να μεταβληθεί έξαφνα σε πολιτικό τυχοδιώκτη που θα σπεύσει να επωμιστεί όσο πολιτικό κόστος υπάρχει εκεί έξω και ως άλλος Σπάρτακος, θα εκφράσει τους δουλοπάροικους της μεταπολίτευσης (γυναίκες και νέους), ενώ ταυτόχρονα θα έχει υψηλές επιδόσεις στη μείωση των δαπανών, την αύξηση των εσόδων, την άνοδο της ανταγωνιστικότητας, την προστασία των εργαζομένων, τη λειτουργία του ανταγωνισμού κ.ο.κ. Σα να εμφανίζεσαι έξαφνα σε επίλεκτους αθλητές του σούμο της Ιαπωνίας και να τους αναγγέλλεις πως μέσα σε δεκαπέντε μέρες θα «ανεβάσουν» τη «λίμνη των κύκνων» στο Μπολσόι: δεν υπάρχει περίπτωση!"
