Αγαπημένε μου Δημήτρη,
Με ρωτάς να σου πω τι γίνεται στο Πολυτεχνείο που δουλεύω.
Λοιπόν, μάλλον γίνεται της μουρλής, αλλά εγώ δεν την παλεύω...
Το μεγαλύτερο μέρος του Αυγούστου δούλευα, έτσι την άκουγα τη φάση από κοντά. Στην αρχή θα βάζανε το 1/3 των υπαλλήλων σε διαθεσιμότητα, μετά τους μισούς, μετά κι άλλους. Τελικά το κλείσαμε το μαγαζί και περιμένουμε...
Αλλά δεν θα σου πω για το Πολυτεχνείο ρε Δημήτρη. Θα σου πω για το πως τη νιώθω εγώ τη φάση.
Όταν ξεκίνησε αυτός ο χαβαλές με τα μνημόνια, κατάλαβα ότι θα καιγόμασταν όταν κάηκαν οι φορτηγατζήδες (βλ παλαιότερη σχετική ανάρτηση). Τότε τους υποστήριζα, όταν όλοι οι άλλοι τους λέγανε "αλήτες". Μετά "αλήτες" έγιναν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, μετά αυτοί της ΕΡΤ, τώρα εμείς κι έρχονται κι οι άλλοι.
Δεν την παλεύουμε ρε Δημήτρη. Ζούμε σε μια ενοχική κοινωνία που κανένας δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα δίκια του γιατί με την χυδαία πολιτεία του και την άθλια καθημερινότητά του, ξέρει πως τα 'χει χάσει.
Θυμήθηκα πάλι και τη παλαιότερη, δική μου κατάσταση, το πως παραλίγο πάλι να χάσω πάλι τη δουλειά μου πριν από μερικά χρόνια (βλ. σχετικές αναρτήσεις και το τέλος, η άλλη όψη, μα συνεχίζεται). Στις είχα δείξει αν θυμάσαι...
Σ' εκείνη τη κατάσταση ήμουν μόνος και δεν την ξεχνάω αυτή τη μοναξιά! Απ' όλους φίλους, συλλογικότητες, συλλόγους και συντρόφους, μόνο δύο άνθρωποι μου συμπαραστάθηκαν στα ξεκούδουνα. Και είναι το χειρότερο να σε παν μόνο κι άκλαφτο στο απόσπασμα...
Σήμερα-πάλι μόνος κι άκλαφτος νιώθω, μα μου μοιάζει να τα 'χω ξαναζήσει όλα τούτα.
Έλεγα ένας τύπος τις προάλλες: "εμείς πριν το μνημόνιο ήμασταν πλούσιοι και είχαμε ευημερία".
Παπάρια.
Εγώ πριν το μνημόνιο ήμουν σε κατάθλιψη, βλέποντας μια σάπια κοινωνία και ένα χυδαίο περίγυρο.
Σήμερα, κάτι άλλο, ο πανικός για την επιβίωση είναι που με τρελαίνει.
Ίσως είναι κι αυτή η απελπισία ότι: "τίποτα δεν μπορεί ν' αλλάξει" που με πνίγει.
Δεν ελπίζω ρε γμτ. Ακόμα και στα πλαίσια μιας-όποιας ανατροπής, μια κοινωνία χωρίς μια "ΗΘΙΚΗ" (βάλτης ότι πρόθεμα θέλεις "επαναστατική", "κομουνιστική", "χριστιανική" κ.λ.π.) νιώθω πως στερείται κανόνες λειτουργίας.
Γι αυτό και θα διαλύσει.
Με την ευχή να φτιάξει κάτι-κάποιος απ' τα συντρίμμια λοιπόν,
Σε φιλώ,
Με αγάπη,
Φοίβος
Με ρωτάς να σου πω τι γίνεται στο Πολυτεχνείο που δουλεύω.
Λοιπόν, μάλλον γίνεται της μουρλής, αλλά εγώ δεν την παλεύω...
Το μεγαλύτερο μέρος του Αυγούστου δούλευα, έτσι την άκουγα τη φάση από κοντά. Στην αρχή θα βάζανε το 1/3 των υπαλλήλων σε διαθεσιμότητα, μετά τους μισούς, μετά κι άλλους. Τελικά το κλείσαμε το μαγαζί και περιμένουμε...
Αλλά δεν θα σου πω για το Πολυτεχνείο ρε Δημήτρη. Θα σου πω για το πως τη νιώθω εγώ τη φάση.
Όταν ξεκίνησε αυτός ο χαβαλές με τα μνημόνια, κατάλαβα ότι θα καιγόμασταν όταν κάηκαν οι φορτηγατζήδες (βλ παλαιότερη σχετική ανάρτηση). Τότε τους υποστήριζα, όταν όλοι οι άλλοι τους λέγανε "αλήτες". Μετά "αλήτες" έγιναν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, μετά αυτοί της ΕΡΤ, τώρα εμείς κι έρχονται κι οι άλλοι.
Δεν την παλεύουμε ρε Δημήτρη. Ζούμε σε μια ενοχική κοινωνία που κανένας δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα δίκια του γιατί με την χυδαία πολιτεία του και την άθλια καθημερινότητά του, ξέρει πως τα 'χει χάσει.
Θυμήθηκα πάλι και τη παλαιότερη, δική μου κατάσταση, το πως παραλίγο πάλι να χάσω πάλι τη δουλειά μου πριν από μερικά χρόνια (βλ. σχετικές αναρτήσεις και το τέλος, η άλλη όψη, μα συνεχίζεται). Στις είχα δείξει αν θυμάσαι...
Σ' εκείνη τη κατάσταση ήμουν μόνος και δεν την ξεχνάω αυτή τη μοναξιά! Απ' όλους φίλους, συλλογικότητες, συλλόγους και συντρόφους, μόνο δύο άνθρωποι μου συμπαραστάθηκαν στα ξεκούδουνα. Και είναι το χειρότερο να σε παν μόνο κι άκλαφτο στο απόσπασμα...
Σήμερα-πάλι μόνος κι άκλαφτος νιώθω, μα μου μοιάζει να τα 'χω ξαναζήσει όλα τούτα.
Έλεγα ένας τύπος τις προάλλες: "εμείς πριν το μνημόνιο ήμασταν πλούσιοι και είχαμε ευημερία".
Παπάρια.
Εγώ πριν το μνημόνιο ήμουν σε κατάθλιψη, βλέποντας μια σάπια κοινωνία και ένα χυδαίο περίγυρο.
Σήμερα, κάτι άλλο, ο πανικός για την επιβίωση είναι που με τρελαίνει.
Ίσως είναι κι αυτή η απελπισία ότι: "τίποτα δεν μπορεί ν' αλλάξει" που με πνίγει.
Δεν ελπίζω ρε γμτ. Ακόμα και στα πλαίσια μιας-όποιας ανατροπής, μια κοινωνία χωρίς μια "ΗΘΙΚΗ" (βάλτης ότι πρόθεμα θέλεις "επαναστατική", "κομουνιστική", "χριστιανική" κ.λ.π.) νιώθω πως στερείται κανόνες λειτουργίας.
Γι αυτό και θα διαλύσει.
Με την ευχή να φτιάξει κάτι-κάποιος απ' τα συντρίμμια λοιπόν,
Σε φιλώ,
Με αγάπη,
Φοίβος
