Λυπάμαι παιδιά, δεν συμμετέχω-εγώ σε αυτό το δράμα.

Εσείς που παρακολουθείτε αυτό το ιστολόγιο θα αναρωτιέστε: μα καλά πως-και δεν γράφεις τώρα? Κι αφού δεν γράφεις, τι κάνεις?

Λογικά αναρωτιέται κανείς μιας και:

• τώρα, παίζει να χάσω τη δουλειά μου αφού είμαι υποψήφιος για "διαθεσιμότητα" μαζί με (σχεδόν) τους μισούς υπαλλήλους του Ε.Μ.Πολυτεχνείου στο οποίο εργάζομαι.
• τώρα, που γίνονται πολιτικές διεργασίες, βράζει το καζάνι, μιλάνε όλοι, εγώ γιατί το βούλωσα και δεν συμμετέχω?

Δεν κρύβω ότι κι εγώ αναρωτιέμαι: μα-τι-κάνω? 

Κατ' αρχήν έχω ένα πανικό. Το να παίζει να χάσεις τη δουλειά σου και το να μη πας το πρωί για δουλειά δεν είναι εύκολο πράγμα. Γι αυτόν τον πανικό όμως, μ' έχει προετοιμάσει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα και είναι μάλλον δύσκολο να της ξεφύγω... 

Την παλεύω όμως. Πάω κάθε πρωί στο εργαστήριό μου και ασχολούμαι με τη γλυπτική μου. Έτσι-κάπως τον διαχειρίζομαι.

Γιατί το κάνω εγώ αυτό και γιατί δεν κάνω την επανάστασή μου με τους άλλους?

Λυπάμαι, μα δεν εμπιστεύομαι αυτές τις "επαναστατικές' διαδικασίες. 

Έχω την βεβαιότητα ότι: 

• ο μικροαστισμός πεθαίνει τελευταίος. 
• δεν υπάρχουν σύντροφοι και θυμάμαι καλά ότι όταν μου σκάσανε εμένα τα δύσκολα μ' είχαν όλοι ξεχασμένο (βλ. σχετικά και το τέλος, η άλλη όψη, μα συνεχίζεται).
• οι κατ' ευφημισμό πολιτικές διεργασίες, είναι κυριότατα εμφυλιοπολεμικές.

Θυμάμαι και τους παππούδες μου.

• Ο ένας στρατιωτικός, πήγε στο μέτωπο το 1940 να πολεμήσει, έτρωγε μια σφαίρα, του την βγάζαν και πάλι πίσω, μετά κι άλλη κι άλλη. Τρεις έφαγε, πήρε τρία παράσημα, αλλά όταν άρχισε ο εμφύλιος είπε: δεν πολεμάω έχω γρίπη. 
• Ο άλλος μου 'λεγε πως όταν ήταν παιδί γύρω στο 1920 είχε δει δυο αδέλφια να μαχαιρώνονται μπροστά του, γιατί ο ένας ήταν βασιλικός και ο άλλος Βενιζελικός. Και από τότε (μου 'λεγε ο παππούς) είμαι μόνο Παναθηναϊκός. 

Εγώ ρε παιδιά, Δόξα τω Θεό είμαι καλά, Παναθηναϊκός δεν είμαι και δεν συμμετέχω-εγώ σε αυτό το δράμα.