Με τα γεγονότα στην Κύπρο και αλλού, διαχέεται μαι αγωνία από τα ΜΜΕ, κάθε κράτους να "υπάρχει" σε μια "Ένωση".
Δεν ξέρω αν το ενδιαφέρον είναι η "Ευρωπαϊκή Ένωση". Δεν καταλαβαίνω, αν υπάρχει καν ενδιαφέρον που να προσανατολίζεται στο να υπάρχει η έννοια κράτος. Αντιλαμβάνομαι μόνο μια αγωνία για την "Ένωση".
Στα πλαίσια όμως της διάχυτης και πολλαπλών επιπέδων Ευρωπαϊκής βίας, γίνεται όψιμα εμφανές, ότι η "Ευρωπαϊκή Ένωση" δεν είναι στην κουλτούρα μας (βλ. παλαιότερες σχετικές αναρτήσεις, ΤΣΑΦ-ΤΣΟΥΦ(1), ΤΣΑΦ-ΤΣΟΥΦ (2)), δεν εκφράζει τα συμφέροντά μας και μάλλον καταρρέει.
Έτσι, τρεις εξαιρετικά ακραίες λύσεις, μοιάζουν σήμερα επίκαιρες και (σχεδόν) δικαιωμένες:
- Η πρώτη είναι αυτή που ακόμα-σκόρπια διατυπώνεται αλλά μου φαίνεται να επικρατεί: να φύγουμε από την Ε.Ε. και να γίνουμε μια ακόμα πολιτεία των ΗΠΑ. Πιο κοντά στον αμερικάνικο καπιταλισμό, με την εγκατάσταση του αντίστοιχου πολιτικού-διοικητικού και λειτουργικού μοντέλου μιας πολιτείας των ΗΠΑ που μοιάζει να είναι περισσότερο συγγενές στις αντιλήψεις μας, από αυτό της Ε.Ε.
- Η δεύτερη είναι: η ιστορική θέση του Κομουνιστικού Κόμματος που ανέκαθεν μιλούσε για έξοδο από την Ε.Ε. και πρότεινε ένα άλλο μοντέλο της ύπαρξης, πιο κοντά στον υπαρκτό σοσιαλισμό, μα-με μια μάλλον "μοντέρνα" διοίκηση με την οποία δεν δείχνει να πείθει ότι μπορεί να λειτουργήσει ένα σύγχρονο κράτος, ενώ μοιάζει μακρινή και από την μαζική κουλτούρα του Έλληνα.
- Η τρίτη είναι: "η Ελλάδα να γίνει ένας μινιμαλιστικός παράδεισος εναλλακτικής ζωής όπου οι πολίτες θα ζουν απλές γεμάτες ζωές με λίγα βιομηχανικά αγαθά και ακόμα λιγότερη εργασία. Αυτό το παράδειγμα να το εξάγει με τον τουρισμό της ώστε να σκάσουν από τη ζήλια τους οι χαζοί βόρειοι προτεστάντες που δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν" βλ. σχετική σχετική ανάρτηση: TEOTWAYKI η επιστροφή από το ιστολόγιο του Techie Chan, και παλαιότερες σχετικές αναρτήσεις αυτού του ιστολογίου για τον κοινοτισμό (ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ). Αυτό μπορεί να γοητεύει εμένα και κανα-δυο άλλους, αλλά δύσκολα νομίζω πως θα 'χει ευρεία απήχηση...
Αν θα μείνουμε όπως ήμαστε (που ούτε το ελπίζω ούτε το εύχομαι), αν θα επικρατήσει κάτι από τα παραπάνω και τι θα 'ναι αυτό (?) είναι μια άλλη ιστορία που, εύχομαι να έχουμε την πολυτέλεια, να το δείξει ο χρόνος.
Απ΄την άλλη, οι-όποιοι "σωτήρες" μας, μοιάζει να τέλειωσαν.
