Δεν πουλάμε-χαρίζουμε!!!

Έχω την βεβαιότητα πως: ούτε ο χρόνος, ούτε ο τόπος, ούτε η εικόνα είναι πλέον προβλέψιμα.

Δεν ξέρει κανείς τι θα γίνει αύριο, ούτε που θα σκάσει το επόμενο μεγάλο μπουμ ούτε τι μορφής θα είναι. 

Έτσι, θεωρώ ρεαλιστικό ότι το μόνο με το οποίο θα επιβιώναμε σ' αυτή την Αυτοκρατορία της Αγοράς, είναι σουρεαλιστικές κινήσεις, κάτι σαν αυτό που διατυπώνεται σήμερα από τον πιτσιρίκο: Μυστική συνάντηση Σαμαρά – Τσίπρα σε μια πραγματική (όσο είναι δυνατόν να υπάρξει αυτή) διάσταση.

Αυτό γιατί η πραγματικότητα ξεπερνά πολλές φορές την φαντασία.

Ένα ράδιο αρβύλα έλεγε ότι: όταν κάποτε (παλιά) είχε έρθει εδώ ένας επιχειρηματίας και ήθελε να εγκαταστήσει εδώ την βιομηχανία του.

Σε σχετική συνάντηση, ο-τότε υπερ-υπουργός, τον ρώτησε "πόσα δίνεις?" και πήρε την απάντηση "εσύ πρέπει να δώσεις" κι έτσι το εργοστάσιο δεν ήρθε ποτέ. 
Αντί λοιπόν να μπαίνουμε σε αυτή την "λογική" διαπραγμάτευσης (ζήτω η ΔΙΑΠΛΟΚΉ!!!)  εγώ θα έλεγα να παραχωρήσουμε (αύριο) στους Κινέζους το λιμάνι της Καλαμάτας να κάνουν την δουλειά τους, να παραχωρήσουμε (αύριο) στην General Motors, την KIA και την tatamotors δημόσια γη από διάφορες ΒΙΠΕ, να πούμε (αύριο) στους Αμερικάνους παιδιά τρυπάτε όπου βρείτε ελεύθερα και πούμε (αύριο) στους Ρώσους, ελάτε ρε παιδιά να περάσετε κι αυτό το σωλήνα απ' την Αλεξανδρούπολη κι ότι άλλο, το συζητάμε. 

Το μόνο που θέλουμε είναι να είμαστε φίλοι και να μην μας χαλάσετε το περιβάλλον.

Λεφτά (?) ποιος μίλησε για λεφτά???

Όσο ακόμα είναι δικά μας, (αν είναι ακόμα και δεν μας τα 'χουν αρπάξει με τα μνημόνια) ας τα παραχωρήσουμε εμείς σε ΦΙΛΟΥΣ  ή/και σ' αυτούς που θα θέλαμε να γίνουμε ΦΙΛΟΙ. 

Κι ας κάνουμε τότε μια πτώχευση, ελπίζοντας κάπου (!!!).

Γιατί όποιος ελπίζει στην υποστήριξη (φιλία ΧΑ!) της Ευρώπης, ή σ' αυτούς που αδυνατούν ν' αντιληφθούν τις αλλαγές του κόσμου: μάλλον έχασε.

Και σ' έναν κόσμο δίχως φίλους, δεν έχεις και πολλές δυνατότητες επιβίωσης.