Βλ. ολόκληρη την σχετική ανάρτηση: Ο μαγικός κόσμος της τεχνικής (μέρος 2ο, ολίγον τι άσχετο) από το ιστολόγιο Techie Chan,.απ' όπου το παρακάτω απόσπασμα:
"Τέσσερα χρόνια μέσα σε μια καπιταλιστική κρίση που οι περισσότερες γενιές ούτε να ονειρευτούν δεν θα μπορούσαν (με την καλή και την κακή έννοια) η αριστερά από τη μία είχε τα μακροσκοπικά εργαλεία που μπόρεσαν να την αφηγηθούν και να προβλέψουν την εξέλιξή της. Αλλά από την άλλη -σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της- συνεχίζει να προσπαθεί να χωρέσει το σημερινό κόσμο στα ίδια ιδεολογικά σχήματα που απέτυχαν να τον εξηγήσουν πριν από 40 χρόνια. Προσπαθούν να τους χωρέσουν στο ίδιο στενό και ιστορικά άκαιρο κουτάκι του προλετάριου, κάνοντας διάφορες εκπτώσεις στο τι είναι ένας προλετάριος, λίγο πολύ σαν τους φιλελεύθερους που κάνουν διάφορες εκπτώσεις για να αποδείξουν ότι υπάρχει ελεύθερη αγορά.
Δεν είναι κακό να κάνεις εκπτώσεις και αλλαγές προκειμένου να χωρέσεις στο σήμερα μια παλιά περιγραφή. Αλλά όταν αλλάζεις τα εισερχόμενα του τι είναι ο νέος προλετάριος, δεν μπορείς να μένεις σταθερός στα εξερχόμενα πορίσματα αυτής της περιγραφής. Ο σημερινός δυτικός “προλετάριος” της αριστεράς δεν είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτα να χάσει πέρα από τις αλυσίδες του και ταυτόχρονα δεν είναι τόσο απαραίτητος για την παραγωγή όσο παλιότερα (όπως μας δείχνει η μόνιμη και χρόνια ανεργία). Άρα παύει να αποτελεί και το τέλειο επαναστατικό υποκείμενο με τους όρους του 19ου αιώνα. Κι έτσι δημιουργούν ένα “παράδοξο” στην αφήγηση. Αφού είναι όλοι προλετάριοι και αφού οι προλετάριοι είναι τα τέλεια επαναστατικά υποκείμενα, γιατί δεν έχουν ξεσηκωθεί όλοι μαζί να βουτήξουν στην επαναστατική παραζάλη? Γιατί δεν ψηφίζουν ως προλετάριοι και γιατί δεν χορεύουμε όλοι σάμπα όπως στον ισημερινό και στη βενεζουέλα? Γιατί ακόμα υποστηρίζουν αυτό το ηλίθιο κατασκεύασμα των τραπεζιτών του ευρώ?
Αυτό το παράδοξο συχνά τους οδηγεί σ’ έναν ιδιότυπο ελιτισμό που είναι εν μέρει κατάλοιπο της λενινιστικής/σοβιετικής επιρροής. Δεν είναι λάθος η αφήγηση, είναι οι μάζες που δεν ξέρουν, που τις έχουν αποπροσανατολίσει, που δεν δρουν σύμφωνα με τα “πραγματικά” τους συμφέροντα και που χρειάζονται κάποιον να τις καθοδηγήσει. Κι αυτός ο ελιτισμός εύκολα οδηγεί στα ίδια στραουσιανά αντι-διαφωτιστικά (στην ουσία γνωστικά) μονοπάτια που οδηγήθηκαν και οι νεο-συντηρητικοί. Ο λαός δεν χρειάζεται να ξέρει όλες τις λεπτομέρειες της “αλήθειας”, φτάνει να μας εμπιστευθεί. Κι είναι μεγάλο κρίμα για ένα ιδεολογικό ρεύμα που στον πυρήνα του αποτελεί τον πιο περήφανο υπερασπιστή της απελευθέρωσης του ανθρώπου.
Προσωπικά δεν αποκλείω την ανθρώπινη ηλιθιότητα ως κοινωνική μεταβλητή, αλλά αδυνατώ (σχεδόν αξιωματικά) να αναγνωρίσω κάποιον άλλο από τον ίδιο τον λαό ως μοναδικό νομιμοποιητικό παράγοντα των κοινωνικών εξελίξεων. Δεν εμπιστεύομαι καμία επαναστατική ελίτ που θα μιλήσει στο όνομά του και δεν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου ανώτερο ον που βρίσκεται έξω από την ίδια την κοινωνία στην οποία ζω. Αν εγώ βλέπω τα κενά της φιλελεύθερης αφήγησης, τότε θεωρώ πως λιγότερο ή περισσότερο τα βλέπουν και οι υπόλοιποι. Αν επιλέγουν να τα αγνοούν ή να τα πετάνε στη γωνία, θεωρώ πως συμβαίνει για κάποιο ικανό λόγο τον οποίο ψάχνω κι όχι ως αποτέλεσμα μιας κάποιας γενετικής ανωμαλίας που επιτρέπει σε εμένα να τα βλέπω, και στους υπόλοιπους όχι."
"Τέσσερα χρόνια μέσα σε μια καπιταλιστική κρίση που οι περισσότερες γενιές ούτε να ονειρευτούν δεν θα μπορούσαν (με την καλή και την κακή έννοια) η αριστερά από τη μία είχε τα μακροσκοπικά εργαλεία που μπόρεσαν να την αφηγηθούν και να προβλέψουν την εξέλιξή της. Αλλά από την άλλη -σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της- συνεχίζει να προσπαθεί να χωρέσει το σημερινό κόσμο στα ίδια ιδεολογικά σχήματα που απέτυχαν να τον εξηγήσουν πριν από 40 χρόνια. Προσπαθούν να τους χωρέσουν στο ίδιο στενό και ιστορικά άκαιρο κουτάκι του προλετάριου, κάνοντας διάφορες εκπτώσεις στο τι είναι ένας προλετάριος, λίγο πολύ σαν τους φιλελεύθερους που κάνουν διάφορες εκπτώσεις για να αποδείξουν ότι υπάρχει ελεύθερη αγορά.
Δεν είναι κακό να κάνεις εκπτώσεις και αλλαγές προκειμένου να χωρέσεις στο σήμερα μια παλιά περιγραφή. Αλλά όταν αλλάζεις τα εισερχόμενα του τι είναι ο νέος προλετάριος, δεν μπορείς να μένεις σταθερός στα εξερχόμενα πορίσματα αυτής της περιγραφής. Ο σημερινός δυτικός “προλετάριος” της αριστεράς δεν είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτα να χάσει πέρα από τις αλυσίδες του και ταυτόχρονα δεν είναι τόσο απαραίτητος για την παραγωγή όσο παλιότερα (όπως μας δείχνει η μόνιμη και χρόνια ανεργία). Άρα παύει να αποτελεί και το τέλειο επαναστατικό υποκείμενο με τους όρους του 19ου αιώνα. Κι έτσι δημιουργούν ένα “παράδοξο” στην αφήγηση. Αφού είναι όλοι προλετάριοι και αφού οι προλετάριοι είναι τα τέλεια επαναστατικά υποκείμενα, γιατί δεν έχουν ξεσηκωθεί όλοι μαζί να βουτήξουν στην επαναστατική παραζάλη? Γιατί δεν ψηφίζουν ως προλετάριοι και γιατί δεν χορεύουμε όλοι σάμπα όπως στον ισημερινό και στη βενεζουέλα? Γιατί ακόμα υποστηρίζουν αυτό το ηλίθιο κατασκεύασμα των τραπεζιτών του ευρώ?
Αυτό το παράδοξο συχνά τους οδηγεί σ’ έναν ιδιότυπο ελιτισμό που είναι εν μέρει κατάλοιπο της λενινιστικής/σοβιετικής επιρροής. Δεν είναι λάθος η αφήγηση, είναι οι μάζες που δεν ξέρουν, που τις έχουν αποπροσανατολίσει, που δεν δρουν σύμφωνα με τα “πραγματικά” τους συμφέροντα και που χρειάζονται κάποιον να τις καθοδηγήσει. Κι αυτός ο ελιτισμός εύκολα οδηγεί στα ίδια στραουσιανά αντι-διαφωτιστικά (στην ουσία γνωστικά) μονοπάτια που οδηγήθηκαν και οι νεο-συντηρητικοί. Ο λαός δεν χρειάζεται να ξέρει όλες τις λεπτομέρειες της “αλήθειας”, φτάνει να μας εμπιστευθεί. Κι είναι μεγάλο κρίμα για ένα ιδεολογικό ρεύμα που στον πυρήνα του αποτελεί τον πιο περήφανο υπερασπιστή της απελευθέρωσης του ανθρώπου.
Προσωπικά δεν αποκλείω την ανθρώπινη ηλιθιότητα ως κοινωνική μεταβλητή, αλλά αδυνατώ (σχεδόν αξιωματικά) να αναγνωρίσω κάποιον άλλο από τον ίδιο τον λαό ως μοναδικό νομιμοποιητικό παράγοντα των κοινωνικών εξελίξεων. Δεν εμπιστεύομαι καμία επαναστατική ελίτ που θα μιλήσει στο όνομά του και δεν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου ανώτερο ον που βρίσκεται έξω από την ίδια την κοινωνία στην οποία ζω. Αν εγώ βλέπω τα κενά της φιλελεύθερης αφήγησης, τότε θεωρώ πως λιγότερο ή περισσότερο τα βλέπουν και οι υπόλοιποι. Αν επιλέγουν να τα αγνοούν ή να τα πετάνε στη γωνία, θεωρώ πως συμβαίνει για κάποιο ικανό λόγο τον οποίο ψάχνω κι όχι ως αποτέλεσμα μιας κάποιας γενετικής ανωμαλίας που επιτρέπει σε εμένα να τα βλέπω, και στους υπόλοιπους όχι."
