Πάνε καμιά δεκαριά χρόνια, που δούλευα με το Νίκο στο χυτήριο.
Το χυτήριο ήταν μια ότι-να-ναι κατασκευή με λαμαρίνες και ελενίτ στη στέγη (δεν ξέρω πια αν υπάρχει) εκεί που 'ταν (παλιά) τα μαρμαράδικα απέναντι από το Ολυμπιακό στάδιο, που σήμερα είναι κυριλέ πολυκατοικίες.
Μέσα στο χυτήριο υπήρχαν χτιστοί φούρνοι που καπνίζαν κάνοντας αποκέρωση, εργαλεία, σκόνη...
Ο Νίκος-μάστορας, συναρμολογούσε έναν ανδριάντα και κολλούσε τα κομμάτια του με οξυγόνο. Εγώ τον βοηθούσα και μαζί μ' αυτό, έριχνα ένα καλούπι (θυμάμαι ένα κεφάλι) με γύψο.
Δουλεύαμε σιωπηλά απ' το πρωί. Κάποια στιγμή (το μεσημέρι) άρχισε να φυσάει. Φύσαγε πολύ...
Ακούγαμε έξω τις λεύκες να σπάνε, τον αέρα να χαλάει τον κόσμο και κοντά στ' απόγευμα άρχισαν να χτυπάνε κι οι λαμαρίνες στη στέγη σαν να πάν να φύγουν.
Κει που δουλεύαμε, ο Νίκος σκυφτός, βγάζει τα μαύρα τα γυαλιά της κόλλησης, γυρίζει και μου λέει:
- Φοίβο, αν είχα κότερο, θ' ανησυχούσααα...
Το χυτήριο ήταν μια ότι-να-ναι κατασκευή με λαμαρίνες και ελενίτ στη στέγη (δεν ξέρω πια αν υπάρχει) εκεί που 'ταν (παλιά) τα μαρμαράδικα απέναντι από το Ολυμπιακό στάδιο, που σήμερα είναι κυριλέ πολυκατοικίες.
Μέσα στο χυτήριο υπήρχαν χτιστοί φούρνοι που καπνίζαν κάνοντας αποκέρωση, εργαλεία, σκόνη...
Ο Νίκος-μάστορας, συναρμολογούσε έναν ανδριάντα και κολλούσε τα κομμάτια του με οξυγόνο. Εγώ τον βοηθούσα και μαζί μ' αυτό, έριχνα ένα καλούπι (θυμάμαι ένα κεφάλι) με γύψο.
Δουλεύαμε σιωπηλά απ' το πρωί. Κάποια στιγμή (το μεσημέρι) άρχισε να φυσάει. Φύσαγε πολύ...
Ακούγαμε έξω τις λεύκες να σπάνε, τον αέρα να χαλάει τον κόσμο και κοντά στ' απόγευμα άρχισαν να χτυπάνε κι οι λαμαρίνες στη στέγη σαν να πάν να φύγουν.
Κει που δουλεύαμε, ο Νίκος σκυφτός, βγάζει τα μαύρα τα γυαλιά της κόλλησης, γυρίζει και μου λέει:
- Φοίβο, αν είχα κότερο, θ' ανησυχούσααα...
Υ.Γ. "Κλειδώνει" την Κυριακή η ελεγχόμενη χρεοκοπία; - Ανησυχία από ταραχές, από το defencenet.gr
