Το εργαστήρι του, μια τρύπα στο χρόνο, με την φωτιά-του, τ' αμόνι-του και το σφυρί-του.
Όταν είχα μπει, μαζί με άλλο μπάρμπα, άκουγαν ραδιόφωνο πέρναγαν καλά.
Σαν του 'πα το επώνυμο δεν μ' άφηνε να φύγω γιατί είχε πολεμήσει-έλεγε με τον παππού στην Αλβανία και με κάθισε-καλά να μου λέει ιστορίες.
Μου 'φτιαξε έναν ονειρεμένο ματρακά, που 'χω υπερήφανα στολίσει στην βιβλιοθήκη μου και τακτοποιώντας την, θυμήθηκα αυτόν και το μέταλλο, γλυκά να ζωντανεύει κάτω απ' τα χέρια του.
Αυτά μου ήρθαν σήμερα στο πιάσιμο του ματρακά, μα δεν θυμάμαι τη μορφή του μαστρο-Στέφανου.
Αλλά θα φτιάξω κάτι απ' το διάλειμμα στο εργαστήρι του να τον θυμίζει...
