Τα φουσκωμένα στήθη των γενικών κουμανταδόρων αλλά και τα ταπεινά αισθήματα ευθύνης της συλλογικής συνείδησης αυτού του αλήτικου μέρους, εικονο-ποιούν την απελπιστική καταστροφή στην μορφή ενός τόπου που οι Θεοί του έφυγαν.
Στα πλαίσια των επικλήσεων για την σωτηρία του, άσκηση καλή μου φαίνεται πως θα-ταν, να φέρω την μορφή του προβλήματος στο βαθύ-μέσα της ύπαρξής μου.
Επειδή το πρόβλημα δεν είναι πια διαχειριστικό αλλά αγγίζει τα όρια της μετα-φυσικής, η σκέψη μου με κατευθύνει στην επίκληση των Θεών που θα μορφοποιηθούν για να υπάρξουν-πάλι: Φύλακες των Όρκων (βλ. σχετικά την προηγούμενη ανάρτηση).
Λυπάμαι Φρεντερικ μα τι κι αν πέθανε? Ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός για να υπάρχει χωρίς τον Θεό του και οφείλει να τον ξανα-ζήσει. Γιατί δεν είναι ζητούμενο η ανάκληση διαφόρων θρησκειών ούτε η αναζήτηση μορφών εξουσίας-εκκλησίας, αλλά το χτίσιμο της ύπαρξης του ανθρώπου με την ανα-τοποθέτηση του μέσα-Φύλακα.
Αφού ίσως-τελικά, η διάλυση του μέσα-χώρου να αλλοιώνει τόσο το Εαυτό, που Γρύπες, Σφίγγες και λοιπά φανταστικά όντα, να μοιάζουν κατοικίδια στις ψυχές των ανθρώπων και να προσωπο-ποιούνται τερατωδώς στο περιβάλλον που οι άνθρωποι διαμορφώνουν.
Σε συνέχεια των παραπάνω, θα 'θελα κάποια στιγμή, να 'φτιαχνα τις συλλογές:
- την μια με μορφές τεράτων των μέσα-χώρων που, παράδοξα αφιερώνουμε σήμερα τα στρεβλά τοτέμ-μας
- την άλλη με μορφές Θεών που μπορεί να υπήρχαν, να υπάρχουν ή να υπάρξουν, διατυπώνοντας μια-κάποια συμβολική ελπίδα αναδόμησης της ύπαρξης
Υ.Γ.
Βλ. σχετικά την θλιβερή δήλωση: Φταίνε τα πεύκα
