Ένα πρόβλημα που σκέφτομαι αυτές τις μέρες είναι το πως οι ασχολίες μου θα είναι δημιουργικές και πως θα έχω ένα μεροκάματο μετά την κρίση του COVID-19 αν επιζήσω.
Δεν έχω κάποια εύκολη απάντηση.
Ως εκπαιδευτικός βλέπω μία διέξοδο στο να κάνω κάτι που πιθανών να επιβιώσω και όσοι ασχοληθούμε με το e-learning μπορεί πράγματι να είμαστε δημιουργικοί και χρήσιμοι.
Ως καλλιτέχνης έχω τον φόβο ότι θα περάσουν χρόνια μέχρι τα έργα μου να αποκτήσουν πάλι κάποιο ενδιαφέρον για άλλους, μιας και ο κόσμος θα κοιτάει να επιβιώσει και όχι να στολιστεί.
Ως μηχανικός θεωρώ ότι πρέπει να σκεφτούμε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο ή κάποιας μορφής διαφορετικές δομές. Με τα σημερινά δεδομένα το μηχανι-λίκι είναι νεκρό και αν δεν υπάρξει κάποια διαφορετική πρόταση ανάπτυξης, δεν υπάρχει περίπτωση να επενδύσει ο οποιοσδήποτε σε ένα μοντέλο που φαίνεται τόσο ευάλωτο και ασταθές.
Η επιστήμη και η τεχνολογία έσωσε πολλές φορές την ανθρωπότητα από προβλεπόμενες συντέλειες του κόσμου (βλ. τελευταίες διαφάνειες σχετικής παρουσίασης) και πρέπει να σκεφτούμε κάτι που να μπορέσει να φέρει μια νέα δημιουργική δυναμική.
Ίσως με λιγότερη μετακίνηση (βλ. σχετικό άρθρο από την Wasington Post) ίσως πιο αποκεντρωμένο. Κάτι όμως που να δίνει προοπτικές ανάπτυξης, κάτι που αυτήν την στιγμή, για μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι εξαιρετικά ασαφές.
Είμαι σίγουρος πως το ότι δεν ακούμε ακόμα τις κραυγές αγωνίας για δημιουργία-εργασία, είναι επειδή τις καλύπτουν οι κραυγές αγωνίας για επιβίωση.
