Η Αγνή κι ο Θύρσος ήταν δύο μικρά ζουζούνια που ζούσανε στη ρεματιά.
Όνειρο είχαν να πετάξουν ψηλά, μα τα ζουζούνια είχανε πολύ μικρά φτερά, έτσι πέταγαν πάντα μόνο λίγα μέτρα πάνω απ' το έδαφος.
Μια μέρα, η Αγνή κι ο Θύρσος, πήγανε να δούνε κάτι κοριτσάκια που παίζανε σε ένα σπίτι εκεί κοντά. Τα κοριτσάκια παίζανε με τα μπουρμπουληθρήρια τους και δεν πρόσεξαν την Αγνή και τον Θύρσο που ήρθαν να τους κάνουν παρέα.
Τότε ήρθε μια τρομερή ιδέα στον Θύρσο: πήρε την Αγνή από το χέρι και τσουπ, χωθήκανε μέσα σε μια μεγάλη φουσκάλα που έκανε το μικρό το κοριτσάκι με το μπουρμπουληθρήρι του.
Τη φουσκάλα την φύσηξε ο αέρας και, η Αγνή κι ο Θύρσος, πήγαν ψηλά-ψηλά, στον ουρανό.
Πήγαν ψηλά, τόσο ψηλά που η Αγνή κι ο Θύρσος είδανε μικρούς τους ανθρώπους, μικρά τα σπίτια, μικρή την πόλη, μικρά τα βουνά και φτάσανε στα σύννεφα.
Όταν φτάσανε στα σύννεφα, η Αγνή κι ο Θύρσος φοβήθηκαν λίγο, αλλά μετά γελούσαν στη φουσκάλα τους γιατί τα σύννεφα ήταν απαλά σαν όνειρο και η Αγνή κι ο Θύρσος, θέλανε πολύ να πάνε να κουτρουβαλιαστούνε μέσα τους.
Όμως η φουσκάλα τους, τους πήγε ακόμα πιο μακρυά. Τους πήγε εκεί που φτιάχνονται τα όνειρα.
Πάνω απ' τα σύννεφα, χωρίς να φαίνονται κάτω απ' τη γη, ζούσαν τα ονειροπούλια, κάτι μεγάλα άσπρα πουλιά που στέκονταν στις κορυφές που κάνουνε τα σύννεφα.
Η Αγνή κι ο Θύρσος δεν κατάλαβαν τι έκαναν αυτά τα πουλιά γιατί τα έβλεπαν σιωπηλά κι ακίνητα.
Τα πουλιά όμως τραγουδούσαν ένα σιωπηλό τραγούδι. Ο μόνος που μπορούσε να ακούσει το τραγούδι του κάθε πουλιού ήταν ένα παιδί γιατί το κάθε παιδί είχε το δικό του ονειροπούλι να του φτιάχνει τα όνειρα με το τραγούδι του.
Η Αγνή κι ο Θύρσος βγήκαν απ' τη φουσκάλα τους και θαύμασαν τα όμορφα πουλιά αλλά ένα ονειροπούλι τους είδε και τους μίλησε: εδώ που κάνουμε τα όνειρα, δεν είναι μέρος για σας μικρά μου ζουζουνάκια, γι αυτό θα σας δώσω μερικά ονειροπούπουλα να κατεβείτε στην ρεματιά σας γιατί εσείς δεν έχετε τόσο μεγάλα φτερά για να πετάξετε από τόσο ψηλά όσο είναι εδώ.
Τους είπε όμως ότι: όταν φτάσετε εκεί, θα χαρίσετε τα ονειροπούπουλα στα δύο κοριτσάκια που σας στείλανε εδώ πέρα.
Έτσι η Αγνή και ο Θύρσος, ντύθηκαν με ονειροπούπουλα και άρχισαν να πέφτουν πάνω από τα σύννεφα.
Πέρασαν μέσα από τα σύννεφα που ήτανε το όριο του ύπνου και των ονείρων και άρχισαν να πέφτουν μαλακά προς τα κάτω.
Το ονειροπούλι τους είπε να σκέφτονται το σπίτι τους και τα ονειροπούπουλα οδήγησαν την Αγνή και τον Θύρσο κατ' ευθείαν στη ρεματιά τους.
Όταν φτάσανε εκεί, η Αγνή κι ο Θύρσος πήγανε στο σπίτι που ζούσανε τα κοριτσάκια. Ήταν όμως νύχτα και τα κοριτσάκια κοιμόντουσαν.
Τότε, η Αγνή κι ο Θύρσος έβαλαν τα ονειροπούπουλα κάτω απ' το μαξιλάρι των κοριτσιών και τα κοριτσάκια άκουσαν την γλυκά φωνή από τα ονειροπούλια πολύ πιο ζωντανά απ' όλες τις υπόλοιπες φορές.
Έτσι, τα κοριτσάκια, είχαν πάντα γλυκά όνειρα και η Αγνή κι ο Θύρσος πήγανε πάλι στη ρεματιά τους να βρουν τη φωλιά τους και να θυμηθούν το ταξίδι τους.
Υ.Γ.
Εικονογράφηση Μαρία-Άρτεμις
Όνειρο είχαν να πετάξουν ψηλά, μα τα ζουζούνια είχανε πολύ μικρά φτερά, έτσι πέταγαν πάντα μόνο λίγα μέτρα πάνω απ' το έδαφος.
 |
| Η Αγνή κι ο Θύρσος |
Τότε ήρθε μια τρομερή ιδέα στον Θύρσο: πήρε την Αγνή από το χέρι και τσουπ, χωθήκανε μέσα σε μια μεγάλη φουσκάλα που έκανε το μικρό το κοριτσάκι με το μπουρμπουληθρήρι του.
 |
| Η Αγνή κι ο Θύρσος στην φουσκάλα τους |
Πήγαν ψηλά, τόσο ψηλά που η Αγνή κι ο Θύρσος είδανε μικρούς τους ανθρώπους, μικρά τα σπίτια, μικρή την πόλη, μικρά τα βουνά και φτάσανε στα σύννεφα.
Όταν φτάσανε στα σύννεφα, η Αγνή κι ο Θύρσος φοβήθηκαν λίγο, αλλά μετά γελούσαν στη φουσκάλα τους γιατί τα σύννεφα ήταν απαλά σαν όνειρο και η Αγνή κι ο Θύρσος, θέλανε πολύ να πάνε να κουτρουβαλιαστούνε μέσα τους.
Όμως η φουσκάλα τους, τους πήγε ακόμα πιο μακρυά. Τους πήγε εκεί που φτιάχνονται τα όνειρα.
Πάνω απ' τα σύννεφα, χωρίς να φαίνονται κάτω απ' τη γη, ζούσαν τα ονειροπούλια, κάτι μεγάλα άσπρα πουλιά που στέκονταν στις κορυφές που κάνουνε τα σύννεφα.
Η Αγνή κι ο Θύρσος δεν κατάλαβαν τι έκαναν αυτά τα πουλιά γιατί τα έβλεπαν σιωπηλά κι ακίνητα.
Τα πουλιά όμως τραγουδούσαν ένα σιωπηλό τραγούδι. Ο μόνος που μπορούσε να ακούσει το τραγούδι του κάθε πουλιού ήταν ένα παιδί γιατί το κάθε παιδί είχε το δικό του ονειροπούλι να του φτιάχνει τα όνειρα με το τραγούδι του.
 |
| Ένα ονειροπούλι |
Τους είπε όμως ότι: όταν φτάσετε εκεί, θα χαρίσετε τα ονειροπούπουλα στα δύο κοριτσάκια που σας στείλανε εδώ πέρα.
 |
| Το μεγάλο κοριτσάκι |
Πέρασαν μέσα από τα σύννεφα που ήτανε το όριο του ύπνου και των ονείρων και άρχισαν να πέφτουν μαλακά προς τα κάτω.
Το ονειροπούλι τους είπε να σκέφτονται το σπίτι τους και τα ονειροπούπουλα οδήγησαν την Αγνή και τον Θύρσο κατ' ευθείαν στη ρεματιά τους.
 |
| Το σπίτι των κοριτσιών |
Τότε, η Αγνή κι ο Θύρσος έβαλαν τα ονειροπούπουλα κάτω απ' το μαξιλάρι των κοριτσιών και τα κοριτσάκια άκουσαν την γλυκά φωνή από τα ονειροπούλια πολύ πιο ζωντανά απ' όλες τις υπόλοιπες φορές.
Έτσι, τα κοριτσάκια, είχαν πάντα γλυκά όνειρα και η Αγνή κι ο Θύρσος πήγανε πάλι στη ρεματιά τους να βρουν τη φωλιά τους και να θυμηθούν το ταξίδι τους.
 |
| Ζωγραφιά της Αγγελίνας και της Άρτεμις |
Υ.Γ.
Εικονογράφηση Μαρία-Άρτεμις
