Πολλές φορές θεωρούμε πως διάφορα πράγματα στη ζωή μας είναι αυτονόητα.
Αρκεί όμως να δούμε για λίγο παλιές φωτογραφίες, να θυμηθούμε αγαπημένους ανθρώπους που δεν θα ξαναδούμε για ν' αντιληφθούμε ότι αυτό: το αυτονόητο, είναι μάλλον αφελές.
Κάπως σε αυτά τα πλαίσια, καταπίνει προχθές η τρίχρονη κόρη μου μια καραμέλα, η οποία της κάθεται στο λαιμό, κοκκινίζει, πετάγονται τα μάτια της έξω, αλλά ο Άγγελός της ήταν εκεί και βρίσκεται δίπλα της ένας γιατρός που την αγκαλιάζει, της πιέζει το διάφραγμα και την σώζει.
Αυτό-σήμερα (τώρα που είμαστε όλοι-καλά) μπορεί να φαίνεται σαν δεδομένο, αλλά μου θύμισε ένα κομμάτι που με είχε συγκινήσει βαθιά απ' το βιβλίο του Γέροντα Γρηγορίου, Πνευματική Συμπόρευσις, εκδ. Ι. Μ. Δοχειαρίου, 2014:
"-Ήρθα μόνος μου.
-Όχι μόνος σου, με το φύλακα Άγγελό σου. "
Αρκεί όμως να δούμε για λίγο παλιές φωτογραφίες, να θυμηθούμε αγαπημένους ανθρώπους που δεν θα ξαναδούμε για ν' αντιληφθούμε ότι αυτό: το αυτονόητο, είναι μάλλον αφελές.
Κάπως σε αυτά τα πλαίσια, καταπίνει προχθές η τρίχρονη κόρη μου μια καραμέλα, η οποία της κάθεται στο λαιμό, κοκκινίζει, πετάγονται τα μάτια της έξω, αλλά ο Άγγελός της ήταν εκεί και βρίσκεται δίπλα της ένας γιατρός που την αγκαλιάζει, της πιέζει το διάφραγμα και την σώζει.
Αυτό-σήμερα (τώρα που είμαστε όλοι-καλά) μπορεί να φαίνεται σαν δεδομένο, αλλά μου θύμισε ένα κομμάτι που με είχε συγκινήσει βαθιά απ' το βιβλίο του Γέροντα Γρηγορίου, Πνευματική Συμπόρευσις, εκδ. Ι. Μ. Δοχειαρίου, 2014:
"-Ήρθα μόνος μου.
-Όχι μόνος σου, με το φύλακα Άγγελό σου. "
