Πάνω σε μια
κουβέντα που έκανα πρόσφατα, μου βγήκαν ορισμένες σκέψεις που (μολονότι είμαι ο πλέον αναρμόδιος για να τις διατυπώσω)
τις ανεβάζω σ’ αυτόν τον κουβά της συλλογικής σκέψης που λέγεται internet.
Παρατηρώντας
λοιπόν αυτό που ευαγγελίζονται ως ανάπτυξη, σκέφτομαι ότι το μείζον πρόβλημα
μιας ενδεχόμενης ανάκαμψης της ανάπτυξης που θα αφορούσε τη μεσαία τάξη, είναι οι
δομικές παγίδες λειτουργίας της.
Και εξηγούμαι:
Αν κάποιος,
θέλει να κάνει κάτι (να ανοίξει ένα μαγαζί, μια επιχείρηση, να παρέχει κάποιες
υπηρεσίες) πρέπει:
- Να εγγραφεί στο αρμόδιο
επιμελητήριο και τον αρμόδιο ασφαλιστικό φορέα
- Να ανοίξει βιβλία στην εφορία,
να έχει λογιστή και να πληρώνει το τέλος επιτηδεύματος
- Να έχει «μπλοκάκι» (ΔΠΥ)
παραστατικά, ενδεχομένως και ταμειακή μηχανή
Μόνο το
κόστος αυτών, (ανάλογα με τον ασφαλιστικό φορέα, τη δραστηριότητα και το
λογιστή που θα επιλέξει κανείς) είναι περίπου 500 € μπορεί και 1000 € το
μήνα!!!
Στην
συνέχεια, ο ίδιος άνθρωπος, οφείλει να καταναλώσει ένα εξαιρετικά μεγάλο μέρος
του χρόνου του για να μπορεί να είναι συνεπής με αυτές τους τις υποχρεώσεις,
έχοντας πάντα τον φόβο ότι στο πολύπλοκο φορολογικό μας σύστημα, υπάρχει το
ενδεχόμενο να βρεθεί εκτεθειμένος και να αποτύχει το όλο του εγχείρημα γιατί
απλά δεν ήταν «τακτικός».
Εξ αιτίας
αυτών των προβλημάτων, τα οποία για κάποιον-που-θέλει-να-κάνει-κάτι είναι
δομικά και μάλλον αξεπέραστα, θεωρώ ότι η «μεσαία τάξη» παραιτείται εξ αρχής
από την-όποια δημιουργική δράση και προσανατολίζεται στην ενσωμάτωσή της σε
μεγάλες εταιρείες οι οποίες έχουν την υποδομή να λύσουν αυτά τα προβλήματα.
Αλλά οι
μεγάλες εταιρείες απαιτούν επενδύσεις και λεφτά (που προφανώς σήμερα δεν
υπάρχουν) ενώ αποτελούν-γενικά, άκαμπτα σχήματα που δεν αναδεικνύουν την
δημιουργική δραστηριότητα του κάθε ανθρώπου.
Είναι
μάλλον πολυτέλεια να ζητήσει κανείς την αλλαγή του φορολογικού συστήματος, αλλά
με 1,5 εκατομμύρια ανέργους νομίζω ότι οφείλει να έχει το θάρρος κανείς,
τουλάχιστον να το σκεφτεί.
Προφανώς
και είμαι εντελώς αναρμόδιος για να προτείνω ένα φορολογικό σύστημα, αλλά μέσα
στην τρέλα που ζούμε, είπα να πω και γώ το δικό μου χαβά.
Λέω λοιπόν,
γιατί να μην μπορούν να επιβιώσουν και δημιουργικά αλλά και «φορολογικά
τακτικά» οι άνθρωποι, να δημιουργηθεί μία εύχρηστη και απλή πλατφόρμα στο
«Εθνικό σύστημα Πληροφοριακών Συστημάτων (Taxisnet)» με την οποία, κάθε άνεργος
χρήστης, θα μπορεί να κάνει μια δραστηριότητα περιορισμένου οικονομικού
αντικειμένου ( 5-10.000 € καθαρά κέρδη) η οποία θα φορολογείται στην πηγή και
θα παρέχει τα απαραίτητα παραστατικά συναλλαγής με την εισαγωγή του χρήστη στο
σύστημα?
Γιατί δηλαδή,
να μην υπάρχει μια πλατφόρμα η οποία να μην απαιτεί από τους πολίτες το
κόστος λειτουργίας που αναφέρθηκε παραπάνω, αλλά να τους επιτρέπει να
δημιουργήσουν έναν κύκλο εργασιών περιορισμένου οικονομικού αντικειμένου με το
οποίο, θα είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τις δυνάμεις και τις δημιουργικές
τους δυνατότητες.
Δύο σχετικά
παραδείγματα:
Ένας νέος μηχανικός που δεν έχει την δυνατότητα εγγραφής στο
ΤΣΜΕΔΕ κ.λπ., θα μπορούσε να κάνει μερικές μικρές μελέτες, ενεργειακά
πιστοποιητικά κ.λπ. για να ανοίξει έναν κύκλο εργασιών και αντί να κόβει το
Δ.Π.Υ. να μπαίνει στο σύστημα το οποίο θα του παρακρατά αυτόματα Χ % της
αμοιβής.
Ένας χειροτέχνης που δεν έχει την δυνατότητα να αναλάβει το
σχετικό κόστος λειτουργίας ενός καταστήματος, να μπορέσει να πουλήσει τις
χειροτεχνίες του μπαίνοντας στο σύστημα το οποίο θα του παρακρατά αυτόματα Χ %
της πώλησης.
(όπου Χ τέτοιο ώστε θα περιέχει τον
ΦΠΑ τους φόρους και ένα επιπλέον πρόσθετο φόρο για την ενίσχυση των
ασφαλιστικών ταμείων)
Όπως είπα και στην αρχή, είμαι προφανώς αναρμόδιος για να γράψω γι αυτά τα θέματα. Αλλά το φαντασιακό μου υποσυνείδητο μου λέει ότι, για να ανακάμψει το «σύστημα», πρέπει να υπάρξει κυκλοφορία
του χρήματος και η άρση των εμποδίων της.
Στα πλαίσια
αυτά, θα φανταζόμουν ότι μια τέτοια εφαρμογή θα μπορούσε να υλοποιηθεί σε πιο
ευρεία κλίμακα (εκτός από τους ανέργους και σε κάθε πολίτη με ΑΦΜ που θα ήθελε
να κάνει κάτι δημιουργικό στα πλαίσια της «φορολογικής τάξης» ανεξάρτητα με
αυτό που σήμερα ενδεχομένως κάνει).
Το πρώτο
αντεπιχείρημα που θα φανταζόμουν να λέει κανείς σχετικά είναι ότι από την
εφαρμογή αυτή θα χάσουν τα ασφαλιστικά ταμεία.
Μα τα ασφαλιστικά ταμεία χάνουν ούτως ή άλλως από την
ανεργία και αναγκάζονται να ενισχυθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Αν λοιπόν επιτευχθεί να ενισχυθεί ο κρατικός προϋπολογισμός
μέσω αυτής της δραστηριότητας, δεν θα ήταν ένα κέρδος και για τα ασφαλιστικά
ταμεία?
Το δεύτερο
αντεπιχείρημα που θα φανταζόμουν να λέει κανείς γι αυτό είναι ότι οδηγούμε
στην παγίδα τους ανθρώπους να εργάζονται ανασφάλιστοι ως ιδιώτες.
Εγώ θα έλεγα ότι λόγω των συνθηκών, δίνεται η δυνατότητα της
επιλογής, η οποία στο κάτω-κάτω είναι και επεξεργάσιμη, αναστρέψιμη και μπορεί
να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο για τους ίδιους.
Το τρίτο
αντεπιχείρημα που θα φανταζόμουν να λέει κανείς γι αυτό είναι ότι θα
επέλεγαν πολλοί να ενταχθούν σε αυτό το σύστημα αντί να λειτουργούν σε
«κανονικά πλαίσια».
Ένα τέτοιο σύστημα, μπορεί να έχει οφέλη για κάποιον που θα
έχει μικρό κύκλο εργασιών και να του επιτρέπει να επιβιώσει «τακτικά», αλλά
μπορεί να μην έχει τα οφέλη του π.χ. του συμψηφισμού των εξόδων και του ΦΠΑ,
ενώ συγκριτικά μπορεί να έχει μεγαλύτερο συνολικό φορολογικό κόστος όταν φτάνει
στα άνω επιτρεπτά του όρια από το να λειτουργούσε ως μια κανονική επιχείρηση.
Όπως και να
΄χει, πάντως, αν το φορολογικό μας σύστημα δεν καταφέρει να φορολογήσει στην
πηγή και να δημιουργήσει την αίσθηση ασφάλειας στον φορολογούμενο, θα αποτελεί
το μείζον πρόβλημα της-όποιας παραγωγικής ανασυγκρότησης και της-όποιας "ανάπτυξης".
