Γνωσιακή ανωριμότητα

Το παιδί: γελάει, τρέχει, κάνει τόσα... γιατί ξέρει.

Εγώ μεγάλωσα και δεν γελάω, κουβαλώ τον αχταρμά των προβλημάτων πέρα-δώθε... γιατί εγώ ξέρω.

Λεν πως οι ανάγκες σε ωριμάζουν και πω;: η γνώση είναι εξέλιξη.  

Για κάποιον λόγο όμως δεν νιώθω γνωστικός (συνετός/λογικός), αλλά γνωσιακός. 

Δείτε περισσότερα έργα στο www.gfivos.gr

Γνωρίζω πολλά κι έχω άποψη όλα, κάτι που δεν θα 'ταν απαραίτητα κακό, αν δεν ήταν αποτέλεσμα είτε τηλεκπαίδευσης είτε ιντερνετικής αφασίας ή/και των δυο μαζί. 

Παράλληλα ευαγγελίζομαι την δική-μου μια και μοναδική αλήθεια, την οποία ευθαρσώς αναπαράγω αντίστοιχα με άλλους που έχουν τις δικές τους μοναδικές αλήθειες και αναπαράγουν εκείνες.

Παραδόξως όμως, αυτές οι τόσο διακριτά διαφορετικές αλήθειες, έχουν ενδιαφέροντες κοινούς παρανομαστές. 

"Δεν φταίω εγώ", "θα δώσει η Αγορά", "θα σώσει ο μπαμπούλας", είναι μερικοί από αυτούς. 

Αν δει λοιπόν κανείς την ουσία των επιχειρημάτων που ακούγονται θα τα βρει μάλλον "παιδικά" και πιο συγκεκριμένα: επιχειρήματα ενός παιδιού που δικαιολογείται όταν το μαλώνουν. 

Προσπαθώντας όμως να ξεπεράσουμε αυτή την "παιδικότητα" εμπιστευόμαστε μια ενδεχόμενη διαχείριση, της κάθε κατάστασης,  σε διάφορους "τεχνοκράτες". Άκουσα προχθές το παράπονο ενός τέτοιου που 'λεγε πως: είναι απαράδεκτες μελέτες που δεν έχουν οικονομοτεχνική ανάλυση και σχετική τεκμηρίωση.

Μα αυτές οι προσεγγίσεις και αναλύσεις δεν έχουν φέρει την κατάσταση εδώ που είναι σήμερα, για να επιτρέπουμε ακόμα σε "σοφούς" να διεκδικούν το ίδιο λάθος? 

Γιατί, το δομικό πρόβλημα της σύνθεσης αυτής της πολυπλοκότητας (με κάτι ακόμα πιο σύνθετο) αγνοεί μια αρχετυπική αφετηρία, την οποία όμως δεν θέλουμε να αναζητήσουμε. 

Μέχρι λοιπόν να βρεθεί η αφετηρία αυτή, αναρωτιέμαι: μπας και την ξέρουν τα παιδιά?