Με τη ραγδαία πρόοδο της τεχνολογίας στην εποχή μας, είναι δύσκολο να θεωρήσουμε το σημερινό σύστημα ως «απομονωμένο» με μια μαλθουσιανή οπτική, όπως την περίπτωση του Νησιού του Πάσχα, καθώς η ανθρώπινη πρόοδος οδηγεί στη συνεχή ανακάλυψη νέων πόρων (π.χ., η αύξηση των αποθεμάτων πετρελαίου) και οι σύγχρονες κοινωνίες είναι πολύ πιο αποτελεσματικές στη διαχείρισή τους (π.χ., βελτιώσεις στην αποδοτικότητα χρήσης γης για την παραγωγή τροφίμων). Στο πλαίσιο αυτό, είναι δεδομένο ότι οι κατάλληλες τεχνολογικές προσαρμογές θα αξιοποιηθούν από τους ικανότερους ή από τις νέες ελίτ που θα αναδυθούν για να δημιουργήσουν νέες κοινωνικές ισορροπίες.
Αυτό γίνεται εμφανές μέσα από τις «πράσινες πολιτικές» που εφαρμόζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ταχεία τεχνολογική προσαρμογή στις πράσινες τεχνολογίες και η ενεργειακή εξάρτηση από ανανεώσιμες πηγές, οι οποίες δεν έχουν ακόμη επιλύσει κρίσιμα τεχνολογικά ζητήματα, όπως η στοχαστική φύση της παραγωγής ενέργειας και της ενεργειακής αποθήκευσης, αύξησαν το ενεργειακό κόστος της ΕΕ. Παρόλα αυτά, η ΕΕ θεώρησε ότι μέσω των «πράσινων πολιτικών» θα εφάρμοζε το New Green Deal. Η προσέγγιση αυτή, φαινομενικά ενίσχυσε την κυκλοφορία του χρήματος στην ευρωπαϊκή αγορά με την κατανάλωση νέων (πράσινων) προϊόντων, παρά τις ανησυχίες ότι αυτές οι πολιτικές θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη μακροπρόθεσμη κοινωνική ευημερία. Το γεγονός ότι αυτές οι τεχνολογίες ήταν ανώριμες μετέτρεψε την Ευρώπη από πρωτοπόρο σε ουραγό και όμηρο αυτών που προσέγγισαν τις πράσινες τεχνολογίες με σύνεση.
Η παραπάνω πολιτικές μου προκαλούν έναν παραλληλισμό με την κατάρρευση της κοινωνίας στο Νησί του Πάσχα λόγω της δημιουργίας των Moai, των διάσημων άχρηστων μνημείων που απορρόφησαν όλους τους πόρους για κάποιον ασαφή και μάταιο ανταγωνισμό μεταξύ των κατοίκων, με τις μάλλον μάταιες και μνημειώδεις κατασκευές των ανεμογεννητριών.
