Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

Μια ΝΑVΤΕX για το περιβάλλον

Ο Γάλλος γιατρός και βιολόγος Τεστάρ, o οποίος έπαιξε μεγάλο ρόλο στην τεχνική γονιμοποίηση, εγκατέλειψε αυτή την απασχόληση γιατί όπως δήλωσε, δεν θέλει να συνεχίσει να ερευνά σε ένα χώρο που γίνονται τερατουργήματα.

Τον καιρό που διατύπωνε τις ανησυχίες αυτές κυκλοφορούσε ένα βιβλίο της Μπατεντέρ το οποίο έλεγε ότι οι άνδρες πρέπει να εγκυμονούν για να υπάρξει ισότητα των δύο φύλων.

 Όταν ρωτήθηκε ο Τεστάρ από δημοσιογράφο εάν πρέπει να γίνεται η εμφύτευση του εμβρύου στον άνδρα, ο Τεστάρ απάντησε τα εξής: Δεν ξέρω αν είναι τεχνικά δυνατόν αλλά να είστε βέβαιοι για ένα πράγμα: αν είναι τεχνικά δυνατόν να πραγματοποιηθεί, θα πραγματοποιηθεί και ουδείς θα συζητήσει αν πρέπει η δεν πρέπει να πραγματοποιηθεί.

Με το ίδιο σκεπτικό όμως, πορευόμαστε σε κάθε μας τεχνολογική δραστηριότητα.

Ίσως είναι πολυτέλεια να προβληματιζόμαστε αν πρέπει ή δεν πρέπει να γίνουν οι δραστηριότητες μικρής  κλίμακας αφού κι ένα λάθος να γίνει, δεν επιδρούν στο σύνολο. Αλλά στις δραστηριότητες μεγάλης κλίμακας, ένα λάθος αν γίνει, καταστρέφεται ένα σύνολο.

Ειδικός δεν είμαι αλλά βλέπω αυτή τη τομή από την υποθαλάσσια γεώτρηση που έγινε το ατύχημα της BP το 2010. 


Παράλληλα βλέπω την επιρροή που είχε το ατύχημα αυτό στον κόλπο του Μεξικού και ευρύτερα. 


Παρατηρώντας τον κόλπο του Μεξικού και το Ρεύμα του Κόλπου, με την συγκριτικά μεγάλη λίμνη που λέμε Μεσόγειο θάλασσα, αναρωτιέμαι:

  • Αν ένα τέτοιο ατύχημα γίνονταν στη Μεσόγειο, τι θα συνέβαινε? 
  • Έχει προβλεφθεί ότι θα τρυπήσουν ένα χώρο στον οποίο, μόνο στο περίπου ξέρουμε, που υπάρχουν σεισμικά ρήγματα? 
  • Αν ενεργοποιηθεί ένα ρήγμα από το οποίο περνάει μια τρύπα τι θα συμβεί? 
  • Αν  γίνει ένας σεισμός, οι πλατφόρμες είναι σχεδιασμένες να τον παραλάβουν?
  • Αν κουνήσει ένας σεισμός την πλατφόρμα και την πάει λίγο πιο κει, η τρύπα τι θα κάνει?
  • Κι αν όλα τούτα είναι κανονισμένα, είμαστε διατεθειμένοι να παραλάβουμε το ρίσκο ενός ενδεχόμενου περιβαλλοντικού ατυχήματος και αν αυτό γίνονταν, τι θα σήμαινε? 

Το ατύχημα στο Τσερνομπίλ επιβεβαίωσε τον νόμο του Μέρφυ: αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.

Εδώ βέβαια δεν έχουμε ιδέα ούτε καν τι σημαίνει αυτό το "πάει στραβά", ενώ δεν έχουμε ούτε την ενημέρωση, ούτε την εμπειρία και νομίζω πως τώρα πια ούτε την διάθεση, για να προβληματιστούμε και να αξιολογήσουμε συλλογικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Τα λίγα που διαβάζω πάντως δεν με καθησυχάζουν.

Θα πει κάποιος: δεν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα.

Μα χώμα απ' το βουνό πας να πάρεις και σου 'ρχεται το βουνό στο κεφάλι, όπως έγινε πρόσφατα με την κατολίσθηση στο Αμύνταιο.

Θα πει άλλος: θα πάμε μπροστά μ' αυτούς τους φόβους?

Μ' αρέσει να πηγαίνουμε μπροστά, προβληματίζομαι όμως επάνω στην κλίμακα της παρέμβασης (εν προκειμένω της γεώτρησης) και στο ενδεχόμενο να μην έχουν ληφθεί υπ' όψη διάφορες παράμετροι που θα μπορούσαν να είναι επικίνδυνες.

Θέλω να πηγαίνουμε μπροστά, δεν θέλω να πηγαίνουμε πίσω (κάτι που πιθανών θα συμβεί αν στραβώσει κάτι εκεί).

Εύχομαι οι φόβοι μου να είναι αβάσιμοι και να τα έχουν λύσει όλα αυτά, πριν αρχίσουν να τρυπάνε.

Αξίζει να σημειωθεί όμως πως έχει παρατηρηθεί ότι η κοινωνία αναπτύσσει κριτική αντίληψη όταν ωριμάσει σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε να έρχεται αντιμέτωπη µε τα σκουπίδια που παράγει.

Το φαινόμενο αυτό όπως περιγράφει ο D. Cander στην Περιβαλλοντική Ψυχολογία είναι «σαν να περιμένεις να πάρει φωτιά ένα κτήριο για να μελετήσεις τις νέες διατάξεις ασφαλείας των κτηρίων από πυρκαγιά». Αλλά  «είναι µάλλον ανήθικο να περιμένεις να πάρει φωτιά ένα κτήριο ώστε να σου δοθούν τα κριτήρια του πως θα μελετήσεις τις νέες διατάξεις ασφαλείας των κτηρίων από πυρκαγιά».

Δείτε σχετικά: