Παλιά, είχα πάει στο Παρίσι και όταν γύρισα, αγαπημένος φίλος μου με ρώτησε: σου άρεσε?
Του απάντησα πως φυσικά ήταν υπέροχο.
Βλάκα, μου είπε, όλη η ιδιοκτησία στο Παρίσι είναι στα χέρια μιας "αριστοκρατίας", που έχτιζε οικοδομικά τετράγωνα, ολόκληρες περιοχές, διαμορφώνοντας την πόλη όπως είναι. Ανταυτού η Αθήνα είναι μια δημοκρατική έκφραση των πολιτών στην οποία, υπήρχε η δυνατότητα, όλος ο κόσμος να έχει κάτι (μα το διαμερισματάκι του, μα το αυθαίρετό του, μα την παράγκα του) που την έβαφε και όπως γούσταρε.
Εν τέλει δηλαδή, η αταξία που ζούμε στην Ελλάδα είναι μια δημοκρατική έκφραση (!!!) ... μα εγώ είχα ένα παράπονο, δεν εναρμονιζόμουν μ' αυτήν την αταξία και τ' ότι "έπρεπε να γίνει κάτι", μου ήταν αυτονόητο.
Χρόνια αργότερα, ήρθε το "μέτρο" των αποδείξεων. Μόλις ο κόσμος άρχισε να ζητάει αποδείξεις, αμέσως-αμέσως ήρθανε τα πρώτα λουκέτα στην αγορά.
Στη συνέχεια ήρθε η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, η διόρθωση των τετραγωνικών σε λογαριασμούς στη ΔΕΗ και στη συνέχεια τα χαράτσια, η εσωτερική υποτίμηση της αξίας της εργασίας και ο εγκλωβισμός της ύπαρξης σε φόρους.
Ζώντας όμως την ελληνική πραγματικότητα, έβλεπα ότι η μεγαλύτερη πλειοψηφία των συμπολιτών μου επιβίωνε αξιοπρεπώς, αξιοποιώντας "παραθυράκια" διαφόρων "τύπων" που είχαν ισορροπήσει μεταξύ των αναγκών των ανθρώπων και τελικά της κίνησης του κεφαλαίου, δηλαδή της ανταλλαγής του χρήματος που λέγαμε "οικονομική ανάπτυξη".
Ο βίαιος μετασχηματισμός αυτής της παραμορφωτικής εικόνας της ελληνικής κοινωνίας και κατά συνέπεια της ελληνικής οικονομίας σε κάτι "άλλο", λέμε πως είναι λάθος, μα ήμασταν ευχαριστημένοι με αυτό που υπήρχε πριν?
Μια διαφορετική προσέγγιση του μετασχηματισμού αυτού θα ήτανε, αντί για τεχνο-οικονομικούς όρους, το σύστημα να τροποποιηθεί με θερμοδυναμικούς όρους.
Όταν λοιπόν έχεις ένα σύστημα ασυμπίεστο, άτακτο και προσπαθείς να του βάλεις μια σειρά, για να συνεχίσει αυτό το σύστημα να υπάρχει, θα 'πρεπε να περιορίσεις την αταξία του ελαφρύνοντας τις απαιτήσεις που έχεις από το κάθε άτομο, προτάσσοντας την (καθόλου αυτονόητη) εύτακτη ύπαρξη, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σήμερα, δηλαδή: την απότομη συμπίεση ενός άτακτου συστήματος, που είναι προφανές ότι θα προκαλέσει κατάρρευση, εκρήξεις και βίαιες συγκρούσεις, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Ως τέτοιες, έχουμε να αντιμετωπίσουμε για την ώρα την κατάρρευση των επιχειρήσεων, τα "σκασίματα" της αγοράς, τον εξευτελισμό της εργασίας, την απαξίωση της ιδιοκτησίας, την ανεργία, και την εξαθλίωση της ύπαρξης.
Ως άλλες, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αγοραπωλησία του τόπου (όλου του τόπου) ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, σε κάποια νέα "αριστοκρατία" (ελληνική ή ξένη, μικρή σημασία έχει) κι αυτό που οφείλουμε σήμερα να παρακαλάμε είναι ότι θα μας λυπηθεί και θα κάνει την Αθήνα-Παρίσι.
Μα-τελικά δεν μου αρέσει το Παρίσι.
