Μα δεν σκέφτηκε ότι ο Ελλην-άρας του είναι κακός, θα δώσει τον δίπλα-του για πλάκα, γιατί είναι τσακωμένοι, γιατί δεν "τον πάει", γιατί είναι ανταγωνιστής του, ακόμα-ακόμα και αν δεν έχει καμία συναλλαγή μαζί του-γιατί τον ζηλεύει.
Θα μου φαίνονταν πολύ πιθανή η ύπαρξη βροχής καταγγελιών κατά την οποία θα δίνει ο ένας τον άλλο και -όλοι υπόλογοι- θα σέρνονται στον γολγοθά των κλιμάκων των "ελεγκτικών" μηχανισμών προσπαθώντας να πουν: δεν είμαι αρκούδα.
Ας μην ξεχνάμε και το σχετικό ανέκδοτο που λέει πως: η CIA δεν μπορεί να "κάνει δουλειά" μόνο σε δύο χώρες του κόσμου. Την Ιαπωνία που δεν μιλάει κανείς και την Ελλάδα που μιλάνε όλοι.
Στην δική μας περίπτωση δεν είναι ο φόβος το ζητούμενο. Ιδιαίτερα όταν προέρχεται απ' τον άτακτο-υποκειμενικό-απαίδευτο-αναρμόδιο συκοφάντη, γιατί ο φόβος οδηγεί στην απραξία και η απραξία δεν σημαίνει ούτε δημιουργία, ούτε οικονομία, ούτε αγορά.
Αυτό που θα 'θελα το κράτος να μου πει είναι: να σε βοηθήσω (όχι να σε πληρώνω να κάθεσαι, μα να σε επιδοτήσω, να σε εμπνεύσω με κάποιον τρόπο να ανοίξεις μια δουλειά) δούλεψε (τακτικά-όμορφα και ήρεμα) κυκλοφόρα τα γκα-φρα και δώσε σε μένα τα κάποια (να ξέρω απλά και εύκολα τι κάνω και που πάω) αντί να μου χρίζει ως εν δυνάμει "ελεγκτικό μηχανισμό" τον κάθε (ας πούμε) "κακό-πελάτη".
Υ.Γ.
Βλ. πρόσφατη σχετική ανάρτηση: για το γκόλ στη παράταση
