Όσον αφορά την περιουσία και την αυτοματο-ποιημένη λειτουργία της πράξης, η απουσία ασφαλιστικού συστήματος και η απ-αξίωση ανήμπορων ανθρώπων, οδηγούν συνειδητά τον κόσμο στο να υποκύπτει σε αυτό το άτυπο καθεστώς εκβιασμού του αυτονόητου δηλαδή της φροντίδας, της αγάπης και τελικά της αξιοπρεπούς μετάβασης στον θάνατο.
Ακόμη όμως και σ' αυτό το καθεστώς, η αξιοπρέπεια της μετάβασης σηματοδωτείται από την πολιτεία του κάθε ανθρώπου και όχι υπό το καθεστώς του εκβιασμού που λέει "θα σ' αφήσω τα γκα-φρα".
Παράλληλα μ' αυτό, σημείο προβληματισμού αποτελεί το πως η "Δημοκρατία" που ευαγγελιζόμαστε δημιουργεί όμοιες δομές για την αναπαραγωγή καθ' ενός "κουμανταδόρου" της.
Έτσι, αξιοσημείωτο είναι το πως: κοινά επώνυμα αναπαράγονται στην πολιτική και αλλού, σαν να 'ναι μονοσήμαντη η πορεία κάθε μωρού από την γέννησή του.
Επίσης, αξιοσημείωτο είναι το πως αυτοί που εκτός του κληρονομικού δικαιώματος αναπαράγονται, είναι αυτοί που θα τύχουν να τρυπώσουν και ν' αρπάξουν το γεροντο-μοίρι του κάθε μηχανισμού (με ταπεινά αισθήματα, υποκύπτοντας σε αυτό το άθλιο καθεστώς εκβιασμού).
Μα όσο η Δημοκρατία θα υποκύπτει στα γεροντο-μοίρια της εξουσίας, δεν θα υπάρχει ευλογία σ' αυτόν τον τόπο.
